Metin İle Yaşar Şiiri - Yaşar Püllü

Kardeş çocuklarıydı Metin ile Yaşar
Uzun yol kenarlarında çalışırlardı
Gece komisiydiler
Gözlere kan otururdu sabaha karşı
Yüreğe gam
sabah olunca yürürken uyurlardı
bir arkadaşları vardı adı Birol
Birol un anasıda yoktu
Zavallının biriydi
Savrulup gitti.

Güneş doğunca ısınırdı ortalık
Uykuya dayanmak bilek isterdi
Onüç yaşında dayanamadı Yaşar
düştü gözleri
bağırdılar kızdılar
tokatlayıp işten kovdular
Dururmu Metin
Koydu postayı Allahına kadar
Kırıp çerçeveyi camları kaçtılar
Zaten pek akıllı sayılmaz hovardaydılar
İşsiz kalınca pazarlara çıktılar
Semt pazarlarına
Ne banka kredisi bilirlerdi çarpanı bol olanından
Ne faiz ne de dolar
Ama boş arabacılık yaptılar
Booooş araba
Hamallığın el arabalısıydı boş araba

Çocuktular
Dişlerine saklanmıştı gülmeleri
Ama utanırlardı
Gürültüleri boğacak kadar yanlızdılar hayata karşı
Ve hayat kocaman bir yilandı

Sevdalarıda olurdu ara sıra
Doktorun kızını severdi yaşar
Adı Funda
Funda nın haberi yoktu ama olsun
İlk sigarayla o zaman tanıştılar
Metin komşunun kızına aşıktı
Gizli gizli mektuplaşırdı
Pazardan eve gelirken
Kız görmesin diye
Arka yoldan dolaşırlardı

Korkarak bakarlardı ay ışığına
Sabahçı kahvesi simit kokardı
Televizyon izlerken Mercimek işcileri
Onlar sadece Yılmaz Güney filmlerini severdi
Sonra
Toprak ağasına düşman kesilirlerdi
Yorgun uyurlardı hep
Sokak lambalarına yağmur değerdi
Uyanınca hep kanlı olurdu
Çocuk gözleri

Metin evlendi
yuvasında bir tabut gölgesi
Yaşar bekar
Gidecek bu kentten
Dinerse göğsündeki bu hırçın rüzgar