Metin Göl Şiirleri - Şair Metin Göl

Bir şeyler yitip giderken benden,
O da kaybediyor muydu yitirilenlerden?
Ondan yitirilen her şeyden,
Eksilen ben eksiltilen ben.

Üç yaşımı hatırlarım anamın memesine asılırken
Belki de beş yaş ne bileyim,
Memeleri sarkacak diye sütten kesmedi erkenden beni anam
Ama bu kadar da emilmez ki bir anne be yavrum denebilir!
Ya bilmeden yada anamın fedakarlığındandı
Aslında sorarsanız iyi de olmuş hani,

İki hidrojen biricik oksijen,
Nam-ı değer H2O
Kirlimiydi temiz miydi göremedim
Evreleri karanlık dediler,
Devr-i karanlık evrede hayat aramışlar,
Önce zerrecikler,

Oy deli bıçkın gençliğim,
Kabına sığmaz sevdalar,haşarılıklar
Üstüne toz kondurmaya kıyamadığım ideallerim
Gönül raflarımın neresindesiniz?
Ayazlı geceler,bahar yağmurları şahidimdir.
Nasılda biriktirmiştim,

Be hey ekmek hırsızı
Bu kaçıncı ölmem
Kaçıncı can çekişim
Kalınca ekmek
Kalınca tuz kayası ömrümüz
Bir yudum su serpemeden acılarımıza

Çocukça aklım erdi ereli,
Sevinemedim,
Sevinemedim,çocuk düşlerimle koşarken sokaklarımda,
Biliyordum dünyanın diğer sokaklarında koşan çocukları.
Bilyelerin topacın ve uçurtmanın peşinde çocukça terletirken sırtımızı,
Koşuyorlardı dünyanın diğer sokaklarında çocuklar,

Yalancı dürzüler…
Ayrık otu gibi çıktılar.
Görmezden gelindiler hep.
Onlarda pek görünmek istemezlerdi aslında.
Yayıldıkça yayıldılar.
Önce ekmeğimizi kirlettiler.

Ninniler söylerken annemle yanıbaşımızda küçüğümüz
Avluda ip atlamak için kardeşimin elinden tutup kaldırırken
Bir ip ve ucunu bağladığım avlu direği
Diğer ucu elinde kardeşimin
Sallandıkça üzerimden ipim takılırken papuçlarıma
Ülkem gibiydi papuçlarım,yarıyırtık ama üstüne bastığım toprak gibi,

Bilir misin acının sevincin ve hüznün yolunu?
Ve alaca karanlık
Ve kör ve uçsuz bucaksız
Ala bildiğince çetrefilli
Bilir misin bin bir engelli zor ve çetin
Doğruysa eğer gideceğin yol

Sözlerini eşek dikeni saydım
Acısına alışılmayacakmı sandın
Battığı yerde kalmaz izi kabuk bağlamaz
Ne söylersen söyle gayrı
Bu çocuk artık ağlamaz....
....../..../20009