Metelik Şiiri - Can Carmen

Gökyüzünü seyretmek isterdim
Gün ışığı altına kıvrılmak
Daha önce hiç üşümemiş gibi,
Ufacık derdine yorgan yakmak

Kıymet yoksulluğumu kabullenmeden
Klişelerin lüzumsuzluğuna sarılarak
Taşmaya yüz tutmuş kafamızı buluttan yastıklara dayamak.
Sırtımızda trenler taşımıyormuş gibi
Tabanlarımızın sızlamamasını isterdim

Kahvaltımız olsun yağmurlar,
Ay şaşırsın beyazlığına
Kuşların hasetini konuşalım karanlık çökene kadar

Ama omuzlarına değmesin rüzgâr
Öpmesin kar yanaklarını
Mevzu bahis olmasın ben battaniyen olana kadar
Elyaftan tenini sarıp sarmalayana kadar
Sonra acıtamaz zaten kanatlarını dallar,
Velveleden diken olmuş tüylerine dem vuramaz soğuk,
İster uzanır ister uçarız gök delinse bile

İzin ver yırtılsın toprak, alsın içine ne var ne yok
Süzülürken biz fütursuzca
N’olabilir yerin yedi kat dibinde bile
Cıvıltın olsun meteliğim
Ne az ne çok