Bazen düşünüyorum.Düşünüyorum insanoğlunun ne kadar aciz ne kadar nankör olduğunu.Herkes ihtiyacı olanı ister.Kimimiz para,kimimiz araba,kimimiz ev,kimimiz ailesinin mutluluğunu,kimimiz derslerinde başarılı olabilmek,kimimiz ise sağlık ister.Herkes istediğini isteyebilir.Bunları kimden istiyoruz? Allah`tan istiyoruz.Peki bu istediklerimizin olabilmesi için bir çaba, bir gayret gösteriyor muyuz? Ne yapıyoruz dualarımızın kabul edilmesi için? Namaz kılıyor muyuz? Oruç tutuyor muyuz? Zekat veriyor muyuz? Yardıma muhtaçlara yardım ediyor muyuz? İnsanların kargaşa içinde olduğu bir anda oradan uzaklaşıyor muyuz yoksa elimizden geldiğince yardım elimizi mi uzatıyoruz? Her insanı yaradandan ötürü seviyor muyuz? En önemlisi de Allah`ı sürekli zikrediyor muyuz? O sürekli çarpan kalbimiz her çarptığı anda Allah diyor mu? Dilimiz Allah diyerek ne kadar ıslak kalıyor? Ve bu sorular gibi binlercesi...
Asıl önemli olan ise tamam o kadar şey istiyoruz.Ama neden istediğimizden istediğimizi istemiyoruz? Neden dua ederken `Allah`ım ben seni istiyorum.Senin benimle beraber olmanı istiyorum.`diyemiyoruz? `Allah`ım sana ulaşmak istiyorum.`diyemiyoruz? Biraz önce herkes ihtiyacı olanı ister demiştik.Aklımıza şöyle bir soru geliyor:Bizim Allah`a,yüce olan yaratıcımıza,ihtiyacımız yok mu? Haşa,olmaz olur mu.Bizi yaratana ihtiyacımız o kadar çok ki.Herkes sevdiği insanın yanında olmasını ister.Peki biz Allah`ı sevmiyormuyuz ki onu istemiyoruz? Tabi ki seviyoruz,tabi ki istiyoruz.O zaman sevdiğimizi ve istediğimizi gösterelim.
Dualarımızda ancak Allah`ı isteyerek,ona kavuşmayı dileyerek dünya ve ahirette sonsuz mutluluğa ulaşabiliriz.Herkesin dualarında `Allah`ım sana ulaşmak istiyorum.` diyebilmesi dileğimle.Allah`ın rahmeti üzerinize olsun.
Aşk ve kader farklı kavramlardır.Eğer birbirleriyle kovalamacılık oynatmak istiyorsan o başka tabi.Normal şartlar altında birbirlerini kovalamazlar her zaman kader aşktan önce varolmuştur.Aşk ise önceden tescillenmiş bir sanatın zamanı gelince oluştuğu bir soyutluktur.
Aşk kaderin zihinsel bir yansıması ve bi parçasıdır.İnsanları değerli kılan ise bu parçanın kişiden kişiye değişmesidir.Bazıları bu parçayı küçük görür.Bazıları ise dünya yok olana kadar ve dünya ötesi hayatta bile devam edebilir aşka.Burda önemli olan ise bağlılık ve sadakattır.İşte bundan dolayıdır ki maddi aşk olmadan manevi aşk olmaz derler.İşte bu yüzdendir ki tasavvufa giden yok muşahhastan geçer.İnsan eğer dünyanın yok olacağı gerçeği ile her şeyin biteceğine inanmışsa baştan kaybetmiş demektir.O insan,sadece kadere değil aynı zamanda aşka da yenilmiştir.Aşk ve kader arasındaki ilişki de budur.
Unutmamalı ki bu dünya fani.Bu söz kabulum.Lakin hayat bu dünya ile sınırlı değil.Sınırı bu dünya ile ölçenler mutsuz olmayı hakedenlerdir.Çünkü mutlu olabilmek için bir hedefleri ve gelecekleri yoktur.Her şeyin biteceğine inanırlar.
Sonsuzluğun sahibi var,bir sonsuzluk var ve emin olun bizde o sonsuzluğun küçük de olsa bir parçasıyız.Ve aşk da dünyanın yok olmasıyla bitemeyecek kadar büyük bir duygudur.
Bu sabah yatağımdan uyandığımda bir tedirginlik sarmuştı bütün uzuvlarımı.Bu hissiyat besbelli gördüğüm rüyanın bir yansımasıydı.Bugün diğer günlerden farklıydı.Dünyadaki her inse ve cisme farklı bir pencereden bakmaya başlamıştım. Okuldaki öğrencilerin birbirlerine olan yapmacık gülüşmeleri,aralarındaki kavgalar,birbirlerine kıskançlık dolu bakışları gözlerimin önünde beliriyordu adeta.İnsanlar arasında hiç mi gerçek sevgi yok,hiç mi dayanışma duygusu kalmadı diye soruyordum kendi kendime.Havada uçuşan küfürler zaten bir insanı yaşam boyu kaçmaya teşvik edecek güçteydi.
Okul çıkışında insanları gözleme imkanı buluyordum bazıları eve,bazıları işe,bazılarıysa derse gidiyordu belki.Her fanide aynı çehre,aynı ifade lakin odak noktaları farklı sadece.Sadece buruk bir sessizlik vardı otobüste.İnsanlar hayattan ümitlerini kesmişlerdi sanki.Milletin can damarları kopmuştu belki.Yolda giderken sağ görüşlü vatandaşalarla sol görüşlü vatandaşların tartışmalarına şahit olduğumda üzüntüm bir kat daha artıyordu.Neden neden diye soruyordum kendi kendime.Neden bu bölünmüşlük? Neden bu acımasız düşmanlık? Neden bu gönülleri yakan,harap eden kavga?
İnsanlar birbilerine düşman,arada bölünmüşlük var.Düşündüm o an yok sağcı,solcu yok Alevi,Sunni yok Türk,Kürt yok Çerkez,Laz yok laik,antilaik.Sonra anladım ki yapılacaksa ayrımcılık,yapılacak o kadar çok ayrıntı var ki.İç ve dış düşmanlarımız ellerinden geleni yapıyorlar yurda.Bizde yapmalıyız her şeyi bu vatan uğruna.
Neden neden bu susuz,zamansız ayrılık
Amalık ruhsatım hiç gelmiyor aydınlık
Sessiz vemasum bir ay ışığı olsa da
Hiç düşünmeden bir koşabilsem ardında
Kör bir adam düşün ki nereye gidecek
Zaman...Göster aklıma ince bir yol,
Yelkovanın ayakları dolandı..
Ve de uzanır bana senden bir kol,
Son olanlar var,berisiyse yalandı.
Hasret eder yüreği yıkık dökük,
Ne idiğü belirsiz,büklümlü duygu,
Akıldan ibaret bir düğümlü bulgu.
Nedir bu tuhaflık demlerinde solgu,
Muammamın suali sırlardan sorgu..
Muammayı çözmeyen olsun avare!
Mehtap,sevgilinin 'Geldim' çağrısına verdiği cevapta gizlidir.
Ebedi aşka ulaşmakta sonsuzluk,sadakatın bekasında izlidir.
Birin değil tekin olmaya geldim.
Sapına kadar sen olmaya geldim.
Sonuna kadar senin olmaya geldim.
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!