Meta Şiiri - Süleyman Bektaş

Yürüdüm yol boyu, düşündüm biraz
Nasıl hükmediyor meta insana.
Vicdanlar kilitli, akıllar araz,
Acıma hissini dar eder cana.

Aşk kelepir kalmış mal pazarında,
Sevgi sadakatsiz mülk nazarında,
Saygı bir nostalji yol kenarında.
Bu ruhsuz yoldaşlık zor gelir cana.

Her canlı can taşır, doğrudur ama,
Hayvan ile kıyas ar dır insana,
Sevgiyi bulmazsa, insan insanda,
Merhamet kök salmaz, tas olur cana.

İnsanın aklı dır, hayvandan farkı,
Aklı kullanırsan, döndürür çarkı,
Yaşta değil başta, dolsa da kırkı,
Akılsız baş cefa verir tabana.

Aşkı egosuna kurban eden can,
Bundan ne haz duyar, nede heyecan,
Damak duyarsız aş, olmaz patlıcan,
Çene boş çalışır, beden yük cana.

Çağdaşi hiçbir can, kalmaz cihanda,
Aş ekmek kesilir virane handa,
Duymaz selamını dostlar mihman da,
Viran olur mekan kalmaz canana.

Süleyman Bektaş Çağdaşi