Met Şiiri - Abdulsamet Çiftçi

Şafağın kızıl çocuğu
yüzümün hüzün haznesine düştüğünde
saat kadranlarının tıkırtısıyla değil,
uykunun en çetrefilli,
rüyaların en çipil,
çırılçıplak duyguların
ayna kırıklarıyla çizildiği,
ayna ayna,
söyle bana,
benden beteri varmı! ?
dediğimde,
bir kara tahta parçasının
kıtaları yara yara,
taaa uzaklardan,
Endonezya'dan,
döne döne
alnımın orta yerine dankettiğinde,
umutları ten rengi çocukların
met takırtısına uyandım...
...Uyandım...
Uyandım ve
merhaba dedim,
karanlık kıtaların
kara çocuklarının
hüznünü okşayan roja...

29 Haziran 2000