Sıradan bir yazarn
Eserleri
Yarabandın Değil, Yarandın
Beni iyileştirmek için gelmedin.
Kanımı tanımak istedin.
Yarabandın sandın kendini,
meğer yaranın ta kendisiymişsin.
Sevilmekle beslenip
sevememekle ayakta duranlardansın sen.
Kalbin yoktu,
alışkanlıkların vardı.
Unutmak dediğin şey
başka bedenlerde kirlenmekti.
Ben adımı ağzından her duyduğumda
bir parçam daha senden iğrendi.
Cinayet mahalline döner mi katil?
Dönme.
Yerde bıraktığın onurumu
saymaya kalkma, boğulursun.
Ölmemi istedin.
Sessizce.
Zarif bir kötülükle.
Bak yüzüme — yaşıyorum.
Ama içimde sana ait
tek bir hücre bile kalmadı.
Beni öldüremedin,
sadece merhametimi gömdün.
Dokunma bana.
Ellerin hep kirliydi.
Ben temiz kalmak için
kendimden vazgeçtim.
Senin temasın
eksiltir.
Ben seni üzerimden atmak için
senden arta kalan her şeyi yaktım.
Küllerini bile istemiyorum.
Bu topraklar senin değil.
Yalanla fethedilmez acı.
Ben fethedilen kadın değilim,
sen geçip gittiğini sanan
ama iz bırakan bir zaaftın.
Her gittiğin yerde
arkandan bir çürüme kalıyor.
Bu benim adım değil,
senin karakterin.
Seni seviyorum”
senin ağzında bir cümle değil,
alışkanlık.
İnsan sevdiğini saklar,
sen harcadın.
Ben bir kez sevdim,
sen defalarca çürüttün.
Benden sonra gelenleri de biliyorum.
Onlar da yarabandın sanacak seni.
Sen yarayı seversin,
iyileşmeyi değil.
Çünkü iyileşen kadın
seni tanır.
Ve tanıyan kadın
geri dönmez.
Gidişin bana yaptığın
tek iyilikti.
Ardından yas tutulmaz,
ardından silkelenilir.
Ben silkelenirken
sen düştün.
Şimdi yalnızsın.
Ama bu kader değil.
Bu birikim.
Biriktirdiğin ne varsa
şimdi üstüne yağıyor.
Benim bedduam değil bu,
senin emeğin.
Ben açtığın yarayı
tek başıma sardım.
Işığımı aldın sandın,
ben karanlığı kullandım.
Yeri geldi kendimi yaktım
önümü görmek için
ve başardım.
Sen onu bile kıskandın.
Ve iyi dinle:
Bir insan
yarabandına dönüşebiliyorsa,
bir aşk
nefrete bile zahmet etmez.
Hiçlikte biter.
Yok sayılır.
Susar.
Ben sustum.
Şimdi bu sessizlik
senin imtihanın.
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!