Mesut Günay Şiirleri - Şair Mesut Günay

Limana yanaşmadı hiç bir zaman
Bıraktı dev cüssesini okyanuslara
O yenilgiye uğradıkça büyüyordu sanki
Dümeni belli değildi
Rüzgar nereye eserse
Yasak gemide oraya gidiyordu

Savrulup durur düşünceler
Kimliği belli olmayan sevdalar üzerine
Dışarı da kendinden kaçan bir iklim
Ve gün soğukluğunu iliklerine kadar hissetmiş bir çocuk var
Hasretini yabani bir çiçeği koklarken daha iyi anlıyorum
Koklayamadığım halde seni seviyorum

Işıklar söndü bir bir
Karanlığa gömüldü hayat
Bulutlarda aradım isminin baş harfini
Bir uçurtma takıldı gözlerime
Çocukluğuma götürdü beni
Ve sen daha on iki yaşındaydın o zamanlar

Sana küçük bir tahta oyuncak yaptım
Neye benzedi diyorsan bilemiyorum yar
Biraz çocukluğuma biraz umutlarıma
Bir tutam anadolu tadında
Geçmişe gizlenen küçücük gözlerle bakarak
Biraz hayatın ucundan tutarak

Yollar anlatır gerçekleri
Bir Ardahan ayazında toprak kokan yollar
Bu soğuk mevsime küsmüş
Bir kaç kuş göç ederken şehirden
Anlatırlar acıyı,çileyi,umudu
Dedelerin öykülerinde küllenir

Gelemem yakınına
Sesin duvar olur
Barikatlar kurulur umutlarıma
Sen olmayınca gökyüzü mavi değildir
Tıpkı hayallerimizin pembe olmadığı gibi...

Hani bakmıştıkya güneşe beraber
Ellerim ellerini sahiplenmişken
Gözlerinde,sözlerinde yer etmişken yüzüm
Bitirmişken yaşanmışlıkları
Hani sevmiştikya güzel yanlarımızı
Senin yüreğin güzelken

Benim kasım hatırası yanım
Aşk mevsimini kaçırırken yakaladığım aşkım
Son yaprak düşerken caddeye
Karşımdaydı cadde
Sen oradaydın, son yaprak avuçlarındaydı
Bana verilen ilk yaprak son hediyeydi bu

Yine yalnızlık var kapıda
Kapı sonuna kadar açık
Gitmek serbest artık
Kalmaksa yasak
Ne yapmalı bilinmez
Dışarısı çok kalabalık

Sen gidince ne kalır geriye?
Yalnızlığını gözlerine mühürlemiş bir erkek portresi
Karanlıkta ışığı arayan bir çift göz
Sen gidince ne kalır geriye?
Et parçası haline gelmiş bir yürek
Ve şiir yazmayı unutmuş bir şair