Dünya dönüyor şafak söküyor, sararmış yapraklar,
Solmuş karanfiller, rüzgâr acımadan savuruyor.
Merhamet edip el uzatıyorum,
Nefsim:”sen önce kendi haline bak” diyor.
Geceler karanlıkları arıyorum, saklanmak örtünmek için,
Aşkım mis gibi bir tütsüdür, yakıp ziyan etme beni,
Bilemedim sevgini zalimce budadım seni,
Sahip olduğun saltanat kalbimdedir inan ki,
Seherlerde yana yana aşkımı tadardım ben.
Yanar dağlar müstahaktır bana,
Esenlikle eksenimle dönüyorum,
Sonsuz bir geleceğe ümitsiz bakışlarla,
Doğru çizgisi ne kadar düzgün?
Maalesefler hep beni bulur zaten.
Keşke demekten bıktım artık,
Hani solmazdın o ezgin kuru sıcakta,
Hani kırılmazdın o basit bir iki lafta,
Bazen sever bazen susardın,
Bazen korkar hızla kanat çırpardın
Peki, sana neler oldu ey kalbim!
Dermansız hastalık kalmadı sevgilim,
Sensiz yokmuş hastalığımın çaresi,
Zaten sonsuz aşk çaresizlikten doğar,
Bilmediğim ya yorgunluktur ya da gözlerimdeki fersizlik.
Kapı çalar koşar bakarım sen mi geldin?
İlk aldığım hevessin sen,
Son verdiğim nefessin sen,
Gördüğüm tek sebepsin sen,
Aşk ile nefretin buluştuğu yerde sen.
Seher vakti odama sızan ışıklarda,
Bir deniz olayım yalnızlık ülkesinde,
Sen kurtarıcım ol bir ada gibi,
Bitkin, susuz, çaresiz bir çölde olayım.
Sen ya bir serap ol ya da bir vaha,
Küskün, yalnız, hüzünlü bir çırpınışında,
Yangın olur; hem içerde hem dışarıda,
Geride kalan...
Özlem var, keder var hatır var.
Solan olur; hem surette hem yürekte,
Arkada kalan...
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!