Mesuliyetsiz Şiiri - Serpil Çavuşoğlu

Sevgili dostum!
Kahvelerin üzerinden kırk yıllık hatır mesuliyetini kaldıralı çok oldu!

Biz onunla birbirimizi mesuliyetsiz sevmeyi öğrendik.
Üstelik mesuliyetsizlik; onun her halini sevmeyi de öğretti...

Mesela; seninle gülerken şekerli içerim.
Başkasıyla ağlarken acısına minnet ederim.
Köpüklü haline hürmetim neyse,
Diğerine de hürmeti sadakatle veririm.

Tek damla ziyan ettiğim görülmemiştir!
Çünkü o, benim için kızgın ateşler içinde pişmiştir.
Sıcağı da başım üstüne, soğuğu da...
Telvesi de başım üstüne, suyu da...

Kahve bana şunu öğretti ki:
Senin için yanmayı göze alana mesuliyet yüklemek hadsizlikmiş.
Senin için yanıp pişeni her haliyle kabul etmek de gerçek sevgiymiş.

İşte bu yüzden, kırk yıllık mesuliyeti kaldırdım dostum.

Şimdilerde vakit: Onun gibi "hamdım piştim, olmanın yoluna düştüm" deme vakti.
Yola düşene de,
Düşürene de,
Heves edene de eyvallah.