Nelerin altından kalkmadım ki.
Ben değil miydim o kalabalığın arasında ki yalnız. Ben değil miydim tek başına herşeyi aşan.
O kadar güçlüyüm ki, ne kadar yıkarsanız yıkın
ayağa kalkacağım her seferinde daha güçlü.
Her seferinde içimde ki o çocuğun elinden tutup kalkacağım.
Onu hiçbir zaman yalnız bırakmayacağım.
Sokaklarda yürürken senli düşlediğim köşelerde
sana dargın kendime kırgın
kalmışsın içimde en derinimde bir köşelerde
köşesinden dönemediğim o sokaklar gibi tıpkı
biraz içim buruk biraz da yolumu şaşırmış gibiyim
sensizim kimsesiz
ne bir sevdiğim ne de bir sevenim
yürüyorum arkama bakmadan yürüyorum
biliyorum gölgem bile beni terketmiş
sokak köpekleri bile karşıma çıkmaz olmuş
bir ben varım bir de gökyüzü
bir de soguk ve sessiz kaldırımlar
küçüktüm etrafım kalabalık
kalbim sevgi seli dolu
yüzümden gülümseme eksik olmazdı
büyüdüm şimdilerde dalları kurumuş bir ağaç gibi
yapayalnızım
altında kimse yok dinlenen
Bir gram inancım kalmadı ne bu dünyada ki sevgiye ne aşka,ne de bir insanın seni sonsuza kadar sevebileceğine…
Öylesine kırgın,öylesine kalbim kanadım kırık ki!
Meğersem anladım,aşk dediğin savaş yerinde silahsız bir asker gibi mermilerin üstüne koşmakmış. Hayatımda ilk kez kalbimin,aklımın,her zerremin bu denli saçmaladığını,çoştuğunu gördüm.
İnsanın ne kadar zoruna gidiyor biliyor musunuz?!
Sizi ölesiye dek sevecek biriyle birlikte olduğunuzu düşünürken, sizden zamanla uzaklaşması…
Gözünüzün önünde büyüttüğünüz o sevginin birden yıkılması, verdiğiniz onca emeğin yokoluşunu. Dünyaları yakmak isterken, içinizin yandığını hissetmenin ne olduğunu bilir misiniz.
ömrünü suda çırpınmakla geçirmiş bir balık kadar
uçsuz bucaksız gökyüzünde bulutları yakalayacağını zanneden bir kuş gibi
yorgunum
emeklemeye yeni başlayan bir bebek
gözyaşlarını dinmeyen bir aşık gibi
yorgunum
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!