Meskenimiz Sokaklardı Şiiri - Özdemir Koca

Eller Güneşi sevdi biz Ayı sevdik,
Bir yanımız hep karanlıktaydı,
Biz kardeş olmayı gece öğrendik,
Bizim meskenimiz hep sokaklardı.

Gecede yaktık ateşi mahallelerde,
Gecede toplandık park içerisinde,
Büründük sokakta Battaniyelere,
Bizim meskenimiz hep sokaklardı.

Sokaklar bize Tiner ikram etti,
Sevdiklerimiz bizi sokakta terk etti,
Köprüler altında yatmayı öğrendik,
Bizim meskenimiz hep sokaklardı.

Evlerimizden kaçtık berduş olduk,
Sokaklarda sevmeyi kini öğrendik,
Yıllarca sevmedik Villaları, Köşkü,
Bizim meskenimiz hep sokaklardı.

Ali, Veli, Ayşe, Hans, George işte,
Bir hayale kapıldık sokak köşesinde,
Bu sokaklardır suçların açıldığı yer,
Bizim meskenimiz hep sokaklardı.

Kimimiz soğuktan, kimimiz açlıktan,
Kimimiz ise insanlığı ihmalden öldü,
Herkes para için yaşarken dünyada,
Bizim meskenimiz hep sokaklardı.

Sanmayın sokakta hep berduş çıkar,
Yüreğin altından nice çocuklar var,
Sen sıcak yorganda yatarken Kışın,
Bizim meskenimiz hep sokaklardı.