Mesken Çocukları Şiiri - Vedat Vermez

İlk bize uğrardı güneş
sabahın serinliğinde,
Uludağ’ın ardından.
Kenarındayız Bursa’nın
doğuya bakarsanız.

Kekik kokardı kuş cıvıltıları
okul yolunda sabahleyin.
Ders yapardık koşardık
Koşardık,
Uludağ’a doğru,
kayaların arasından
…hiç durmadan.

Dertli kaplumbağa, çılgın çekirge,
sivri kirpi, yeşil kuş
arkadaşımız, dostumuz.
Oynardık güneş batana dek
hiç yorulmadan.

“Beni unutmayın ha! ” derdi lodos
sert sesiyle
boğazdan bize doğru.
“Şimdi eğlence zamanı! ..”
-“Hadi uçur bizi göklere…”
Ellerimizi açarak
“al kollarına…”

Yoktu televizyon pek kimsede 70’lerde.
Elektrikler kesilmiş ne fark eder
pilli radyo yeter bize
yurttan sesler korosu.

Gaz kokusu sarardı odamızı
lambanın puslu ışığında
ödevlere daldık biz
on arkadaş birlikte.

Çatıdan kopan tahtalar
evimiz olurdu bizim.
Sefa yapardık içinde
yağlı ekmeklerimizle.
Lakin;
Kısa sürerdi sefamız…
Bakardık tahtalar yok.

Telden araba tek oyuncağımız
Naylon ayakkabılar bayramlık
Dayımın armağanı kamyon
Oynardık akşamlara dek.
Toz toprak içinde.

Ne çok severdi kar bizi.
“Bozzza boza…”
Eldivenler fora,
…hurra dışarıya
Bir sürü kardan adam
Kayardık buzda
asfalt yolda
sokak lambasının altında, merdiven tepesinde.
Sırılsıklam pür neşe…

Kır cömert, Uludağ hazır.
Kekik, ıhlamur, kestane, alabalık.
Buz sularda yıkandık
Kaplıkaya Boğazında
Çıplacık.

Yeterdik biz bize
Ayşe Nine, Hanife Teyze, Hasan Öğretmen
çok şey öğrendik sizden.
Nur içinde yatın, ömrünüz uzun olsun.
Kardeşlerim,
arkadaşlarım,
dostlarım
sağolun varolun, sevgi dolu
Mesken Çocukları.

01 Şubat 2007