Meğer gözümde ne çok büyütmüşüm seni. Her sabah adını anmakla başlıyordum güne, sanki nefesim senin varlığınla anlam buluyordu. Kalbimde devasa bir yer işgal ettiğini sanmışım, ama aslında boşluğu kendim doldurmuşum. Gölgenin altında nefes almayı tercih etmişim, güneşi görmeden.
Yokluğunla anladım, seni değil, yalnızlığı büyütmüşüm içimde. Zamanla fark ettim ki, kalbimde açılan yara senin gidişin değil, kendime yüklendiğim beklentilerin acısıymış. Sanki gitmeyi sen seçmemişsin de, ben seni kaybetmeye karar vermişim.
Şimdi sensizlik, içimde yankılanan bir sessizlik oldu. Bir serap gibi geçmişsin ömrümden; varlığını hayal etmişim ama yokluğunla uyanmışım.
O kadar çok inandırmışım ki kendimi sana, sanki her an dönecekmişsin gibi beklemişim. Beklemek, en büyük yanılgım olmuş meğer. Adını söylemekten korkar olmuşum, unuttukça hatırlamaktan kaçınmışım. Ama yine de kalbimde yankılanan o sessizliğe engel olamamışım.
Dünya var olalı beri çirkin ve soğuk,
Erken içeceğimiz bir ilaç gibi.
Tadı dudaklarımızda acımsı, buruk.
Bu saatte gözyaşları, yeminler,
Boş bir tesellidir inandığımız.
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta