Meğer Gözümde Ne Çok Büyütmüşüm Seni

Meğer gözümde ne çok büyütmüşüm seni. Her sabah adını anmakla başlıyordum güne, sanki nefesim senin varlığınla anlam buluyordu. Kalbimde devasa bir yer işgal ettiğini sanmışım, ama aslında boşluğu kendim doldurmuşum. Gölgenin altında nefes almayı tercih etmişim, güneşi görmeden.

Yokluğunla anladım, seni değil, yalnızlığı büyütmüşüm içimde. Zamanla fark ettim ki, kalbimde açılan yara senin gidişin değil, kendime yüklendiğim beklentilerin acısıymış. Sanki gitmeyi sen seçmemişsin de, ben seni kaybetmeye karar vermişim.

Şimdi sensizlik, içimde yankılanan bir sessizlik oldu. Bir serap gibi geçmişsin ömrümden; varlığını hayal etmişim ama yokluğunla uyanmışım.

O kadar çok inandırmışım ki kendimi sana, sanki her an dönecekmişsin gibi beklemişim. Beklemek, en büyük yanılgım olmuş meğer. Adını söylemekten korkar olmuşum, unuttukça hatırlamaktan kaçınmışım. Ama yine de kalbimde yankılanan o sessizliğe engel olamamışım.

Gittiğin her an, biraz daha silindi izlerin. Her nefeste biraz daha azaldı varlığın, fakat içimde bıraktığın boşluk büyüdükçe büyüdü. Ne çok emek vermişim bir hayale, seninle bir ömür düşlemişim. Ama anladım ki, sen benim düşlerimde bile kalıcı değilmişsin.

Şimdi, geriye dönüp baktığımda yalnızca hüzün var. Ne geçmişe kızabiliyorum ne de sana. Çünkü aslında giden sen değil, içimde büyüttüğüm bir yanılsamaymış. Ve ben, artık o yanılgıdan uyanıyorum…