*Meselâ* Şiiri - Nihal Mirdoğan

Dinler misin beni
şiirlerimin rengi bozuldu
sözlerime ebabil kuşları uğramıyor
ebemkuşağı ağlıyor
bulutlarda vefa yok
ıslandı kağıtlar silgi bozuldu...
meselâ desem ki
bir dağ yamacından öyle sıcak es ki
denizde asla batmayan kağıt kayıklar yap bana
ben de mısralarımı köpürteyim
nehirlerde gözlerimi yıka
seninle bir güzel eğleneyim güleyim
sevincim ol
ha... bir de kırların yeşil göğsüne uzanayım...yanımda sen!
tabiat odam ol
soru işaretlerini ünlemleri sileyim
sevinçten ağaçlar çıldırsın
dağlardan pencereme kokun düşsün
her kelimemde erguvanlar açsın

meselâ sen de desen ki;
seni İstanbul'un tarih kokan yerlerinde yaşamak vardı
seni yıkılmış Rumeli hisarında
seni Çamlıca'nın uykusunda tutmak vardı
seni Küçüksuyun ormanlık çimlerinde saçlarında uyutmak vardı...
Boğazın pervâsız deli rüzgarlarında sabahı kırbaçlayıp, sevgimi kanatmak,
yürek vuruşumu, mağrur bir kıvılcım edası ile dalgalı sahillerinde ıslatmak vardı
ne dersin?
tramvaylarda başımız dönsün
Orhan Veli'ye inat
Istanbul'u değil,seni dinlemek vardı
balıkların çığlıkları sönsün
Galata köprüsünde ağlar çekilsin
işte şu an şu dakika
Istanbul kollarım seni sarsın...

o zaman
bu zaman
yine meselâ
desem ki;
Kız kulesi'nin serhoşluğu ile
fenerinin aydınlattığı dalgaların tam ortasında
sana şiir yazayım
gönderi dikeyim
sancağımı çekeyim
artık sende benim nöbetim
seni konuşup
sende demleneyim
meselâ...