** Meşe Ağacı ** Şiiri - Ali Rıza Atasoy

***Meşe ağacının benim hayatımda özel bir yeri olmuştur hep, nedenini bilmiyorum. Şüphesiz bütün ağaçlar, yeşillikler ve tabiat bir şair için ve hele benim için en önemli esin kaynağıdır. Ama, meşe ağacı başka benim için, ağaçların en asilidir o. Çocukluk yıllarımda evimizin arkasında bir meşe ağacı vardı. Onun serin ve geniş gölgesinden kainatı seyreder, çocuk dünyamda tefekkür ederdim. Sonra aile ocağından ayrılıp uzun yıllar süren öğrencilik yılları başladı. Her tatilde eve döndüğümde, o meşe ağacımızda bir geriye sayım olduğunu hissederdim, gözlemlerdim. Artık yavaş yavaş yaşlandığını, o gür dallarının kartaldığını, eğlip büküldüğünü, gövdesinde yer yer meydana gelen çürümeler ve yara izleri göze çarpardı. Yine bir yaz tatili nedeniyle eve döndüğümde, gölgesinde çocukluğumun en güzel oyunları oynadığım, düşler kurduğum, dalına salıncak kurup sallandığım meşe ağacmız yerinde yoktu. Parça parça yapılmış, kışlık odun olarak hazırlanmıştı. Bu hadisenin şair gönlümde önemli bir ayrıntı olarak iz bıraktığını bugün bile hatırlıyorum. Meşe ağacı; biraz da bizim Kızılcahamam-Çamlıdere yöresinde özel bir öneme haiz gibi geliyor bana. Her ne kadar o bölgede çam, köknar, ardıç gibi orman ağaçları da en az meşe kadar bol ve önemli olsa da. Bir de, yanlış hatırlamıyorsam Cemil Orhon tarafından derlenmiş ve Türk Halk Müziği repertuarınna girmiş, yine hatırladığım kadarıyla o yıllarda genellikle Nezahat Akbayram tarafından okunan Kızılcahamam-Çamlıdere yöresine ait ünlü bir türkü vardır. Sözleri şöyle; Meşeler güvermiş varsın güversin, Söyleyin huysuza durmasın gelsin, Kötü adam var ömrünü yok eder, Varmasın kötüye asılsın ölsün. Ben bilemedim yaylamızın yolunu, Saçım uzun bağlasınlar kolumu, Eğer anan seni bana vermezse, Yemin ettim keseceğim yolunu. Karaser deresi bükülür gider, Zülüfler gerdana dökülür gider, Bir yiğit de sevdiğini almazsa, O yiğidin ömrü sökülür gider. Evet, işte benim şair gönlümde her nedense meşe ağacının apayrı bir yeri olmştur her zaman. Bu yüzden görev yaptığım yerlerde imkan ve fırsat buldukça meşe ağacı diktiğim olmuştur. En son diktiğim meşe ağacı iki yıl önce Konya'nın Kulu İlçesi hükümet konağının bahçesine diktiğim meşe fidanıdır. Önce onu, yöremizde palamut/pelit gibi isimlerle anılan tohumundan saksıya dikerek filiz halinde yetiştirmiş daha sınra o bahçeye dikmiştim. İşyerim de aynı binada olduğu için her gün sabah, öğlen ve akşam binaya giriş ve çıkışımda itinayla kontrol ederdim, o yavaş yavaş canlanıp yeşillenirken onu seyretmekten büyük keyif alırdım. İki yıl önce Kulu'dan şu anda görev yaptığım yere atanmıştım. Geçtiğimiz günlerde Konya istikametine yaptığım bir seyahat esnasında Kulu'dan geçerken ilk işim hükümet konağına ve meşe ağacına uğramak oldu. Ancak, ne yazıkki Kulu hükümet konağı bahçesinde itina ile büyütüp diktiğim meşe ağacımı bulamadım. Ya birisi alıp götürmüş, ya da dikkatsiz bahçıvan tarafından otlarla birlikte biçilmiş olmalı, akıbetini kimseye sormadım. İşte, yıllar önce yukarıdaki dizelere ilham kaynağı olan meşe ağacının akıbetinden duyduğum hüznü, çeyrek asır sonra bir kez daha yaşamış oldum. Yine de 'meşe ağacı, benim ağacımdır' diyorum. Şiirseverlere saygılarımla. 16/09/2006