Meşe Ağacı Şiiri - Tevfik Tekmen

Son dönemece gelmeden durdum. Köy dilinde onun adı Bükme'ydi ve dönünce köy görünecekti.
Vakit akşam üzeriydi ve ormanın gölgesi yola düşüyordu. Motorlu kara atımdan inip kurumuş otlar üstüne oturdum.
Susamıştım ama su yoktu. Şehirden gelirken marketten aldığım soğuk birayı açtım. Onu gördüm sonra. Aynı yerdeydi. Ayaktaydı ama Akdeniz'den esen sıcak güz yeliyle usul usul sallanmaktaydı.

merhaba dedim
merhaba dedi
ben gülümsüyordum
o gergindi
neden dedim kendisine
neden
yaprak döküyorsun erkenden
eylül yeni geldi be
acelen neydi

Başını kaldırıp kaş altından baktı. O bir meşe ağacıydı. Anladım, benimle konuşacaktı.

dedi
konuşmadık mı seninle
hani bahar yeni geldiğinde
yağmur yağarsa ağaçlar yapraklanacak çiçekler açacak
yağmazsa dereler kuruyacak toprak tozuyacak
demedim mi sana
burası ıstranca yükseği

bak kızılcık ağacına
kızılcıklar kızaramadan kurudu
bak şu elma ağacına
elmalar sararamadan soldu
muşmulanın yapraklarına bak
sap olmadan saman oldu
görmedin mi

bu yaz kuraklık oldu
dereler kurudu toprak tozudu
cümle mahlukat susuz
gök tanrı bize
bira bile getirilmedi

keşke yaprak dökmekle kalsam
soyunup çıplak olsam
kökten kurumasam da
bahara sağ salim ulaşsam
istemez misin abi

Utandım. Kalkıp yanına yaklaştım. Yarısını içmiştim, kalan birayı köküne boşalttım...

Tevfik Tekmen. 6/Eylül/2015. Koruköy