Siz konuşurken,
gözlerinizden yansıyan ışık
geceyi utandırdı —
ben ise sadece sustum,
bir kelime daha söyleseniz,
kalbim dile gelirdi.
Rüzgâr bile çekinerek esti,
adımın yerini alan sessizliğe.
Siz, nazikçe uzak,
ben, edepsizce yakın —
bir bakışın eşiğinde
bir ömrü beklemek gibi.
Kayıt Tarihi : 12.8.2025 00:57:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!