Mesafem Şiiri - İbrahim Yay

Kayıplarımdan sonra gelen depresif gülüş,
Akla getirdi istemsiz düşünceleri yıllar geçtiğinde.
Kalbim bekliyor umutsuzca senden bir dönüş,
Her acılı günün sonunda uykusuz gecelerde.

Bir tebessümüme kanıp beni iyi sananlardansın.
Fazlasını da bekleyemem artık senden.
Sahte yardımsever tavrın geçmişte kalsın,
Bekleme geri dönüp sarılmamı benden.

Kafamı kaldırdığımda gökyüzüne yorgun,
Görebileceğim bir anın mutluluk verebilir.
Göstereceği yok bana bu karanlık bulutun,
En azından yağmur yağsın belki unutturabilir.

Her bir parçasını tutmaya çalışırken geçmişimin,
Geleceğimdeki günler de bunlarla oyalanır oldu.
Son olacak bu, safça uzaklara gidişimin,
Cevap buradayken etrafta aramak beni yordu.

Şanssızlığımın yanında sabrımın olması nafile,
Olaylar olurken çevremde umursayamam.
Görünmez baktığın yerdeki yorgun gönlüm gözle,
İlgini kabullenince ruhumun rahatlayacağını sanmam.

Yürüyüşümdeki dengesizlik belli ediyor kendini sokaklarda.
Toparlayamıyorum kendimi bunca yükün altında.
Son nefesimden alacağım güç ile ulaşmaya çalışıyorum,
Bir hedef bu kadar mı uzak olur yakınımda?

Işığa uzattığım sol elimi tutan kimse sağ elimi beklemedi.
Gözlerime bakanların içinde oluşan tedirginlik sona ermedi.
Tükenecek gibi hissediyorum neredeyse sonuna gelmişken.
Her ileriye olan mesafemde beni kimse izlemedi...