Mesafelere İnat Şiiri - Osman Dereköylü

Ve bil ki çok sevdim seni kisa bir zamanda; bu lanet olasi mesafelere inat…

Biliyor musun yine bu kentin sokaklari ıslak. Bulutlar ağlıyor bense onlara eşlik ediyorum.

Ağladığımı kimseler fark etmiyor. Sırılsıklamım ve en çocuk halimle üşüyorum…

Böyle bir yağmurlu gecede çıkıp gelmiştin. O andan sonra yüreğime sakladım her solukta duyabilmek için seni.

Başımız yoktu bizim sonumuz da olmayacak. Bir anda başladık. Dokunan kadar dokunulanın da sarsıldığı o an boyunca yaşadık seninle aşkın tüm evrelerini; tüm umudunu şefkatini ve fırtınalarını. Tek bir dokunuşta bir büyük sırrı paylaşarak yaşadik o muhteşem kavuşmayı ve hemen ardından kahreden o ayrılığı.

Ben sana yenik düştüm…

Sensizlik çok kalabalık geliyor yüreğime; taşıyamıyorum.

Öyle birşey ki bu; yağmurlarla birlikte ağlıyorum sana bana… Yüreğime katıyorum seni katabildiğim kadar. Ruhum bembeyaz perdenin arasından sıyrılıp senin karmakarışık hayalinle dolaşiyor sensiz gecelerimde. O zifiri karanlıkta dualar ediyorum. Kendime bile dilemediğim dileklerle sürüyorum seni aydınlığa.

Tükenmiyecektik…
Tükenmiyecektim…

Boğazım düğüm düğüm. Bu öyle birşey ki; acılarin en kahırlısı. Ve ben kahroluyorum..

Söylesene. Sen benden Vazgeçebildin mi?

Oysa derdim ki; benim kırılgandır umutlarım… Biliyorum ki uzağa atarım yakınıma düşersin… Bu kadar yakınıma düşeceğini nerden bilirdim.

Ve bil ki çok sevdim seni kisa bir zamanda; bu lanet olasi mesafelere inat…