Mesafeler Dost Olmuş Ayrılıkla

Kimse sana özlemimin mesafesine metre vuramaz
Ölçemez kollarını açarak
Benim içimde yanan ateş ancak bilir mesafelerin gaddarlığını
Soğutmuyor düşen kar içimdeki alevlerin korunu
Özlemin kırık bir pencere gibi
Akıp gidiyor zaman sıyrıklarında kanla
Soğutmuyor kapımı zorlayan rüzgar

Mesafeler dost olmuş ayrılıkla
Alabildiğince koparıyorlar seni benden
Alıp uzaklara götüryorlar seni
Ayaklarıma bir halat bağlı gibi
Kalıyorum orta yerde, yolunun başladığı yerde
Rüzgarının esmeye devam ettiği vadide
Uzanamıyorum bir türlü
Ölçemiyorum ellerimi, kollarımı
Mesafeye inat inemiyorum yere
Varamıyorum sana

Kimse ölçemez sana özlemimi
Mesafeler dost olmuş ayrılıkla
Haykırışlarına aldırış etmeden
Çekip götürüyorlar seni buralardan

Kal desem çürür mü ayaklarına vurulan halatlar
Dorulur mu bükülen belin
Acı korkak bir tavşan gibi gizlenir mi bizden

Mesafelerle ölçüzmez benim sana olan özlemim
Yanan ateşi söndüremez esen rüzgar
Mesafelerle dost olmuş ayrılık
Bağdaç kurup sohbete dalmış bizi buralardan kurtaracak mutluluk