Meryem Şiiri Şiiri - Memduh Atalay

Meryem Şiiri
(Meryem’e)

Küskün eylül sessiz ve yorgun atını egerlemiş
Seninle beklemeden yavaş yavaş korkulu
Titreyen parmaklarından kaçan o sihirli söz
Benim saçlarıma yakışmıyor senin korkularına
Meryem adın Leyla’nın yerini aldı
Senden sonra sevmeyi değil yanmayı öğrendim
Korkuyu ben yaşadım tutkuyu sen öğrendin
Tıpkı gökyüzünün topladığı çiçeklerden bir demet
Gözlerin ah uzaklara sonsuza bakıp kalan ve
Söylenmeyenlerle söylediğim o sır o sarsıntı
Meryem ölüme övgüler dizerim sensiz bir hayat
Esirimsin eserimsin bana atıyor kalbin
Belki yalnızlık kurşunun en körü, hedef açıkça benim
Geçmişinde yoksam adım belli değildi
Hep ben vardım senin baktığın aynalarda
İnsandan insana hicretin ve başa dönen çaresizliğin
Benim karanlıkta tek umudum, yaşamak kulvarında tek yoldaşım
Gelme görünme dokunma seni bu sensizlikte
Yeni bir gökyüzüne götüreceğim ki her şey mavi
Söyle bana ey Meryem, Meryem ey
Köklerine acı yürüyen bir ağacın meyvesi nedir?