Meryem Gibi Şiiri - Hasibe Cavaç

Tufanlardan kopan deli bir rüzgâr misali
Savur gitsin; karamsarlıktan yana ne varsa;
Buz dağı yüreğinin uçsuz bucaklarında
Sabrın makamına uğra, kararmış sevdalarla…
Sevgiyle aç gözlerini, sensiz hayata gir
Ümit kapısını zorla, hiç olmazsa arada bir!
Ağlayacaksan; gözyaşların tövbelerle kavuşsun
Yeni doğmuş bebek gibi, saf yüreklerle buluşsun!
Vurmasınlar umuduna, kanadı kırık kuşlar gibi…
Önüne taş koysa da eller, bil ki; O’na gider
Bütün yollar, Meryem gibi…

Ufuklardan süzülen Güneş misali
Yansıt ışığını yüreğinin derinliğindeki nurdan
Nasıl etkikenmez, her karanlık gece;
Yanarken eriyen bir mumdan?
Gözler nemlenmez mi; ağlarken damıtılan buhurdan?
Şükrün perdesini sıyırırsan, her nefeste ‘el-hâk’ diye…
Yalvarırsın; secdelerde beni de, ‘yâk, yâk’ diye…
Melekler tutsun, O’nun emriyle her düşüşte ellerini
İncitip koymasınlar; tenhaların göbeğinde
Kalbi kırık, Meryem gibi

Gönlünden ırmaklar aksın Kevser misali
Sen de maveraya ak, eserken her seher yeli
Ümitle bekle, açsın Leylâ; esrarının ucundan
Üzülmesin; annen, baban, o gün hiçbir suçundan
Göreceksin; ağlamak gülmekmiş hüznüyar ülkesinde…
Gülmek ağlamakmış meğer, gizemin zirvesinde…
Gözyaşları uğurlasın; dualar varsın senden önce
Ruhunu okşasın bir ses, fısıldarken efsun gibi
Ölmemek için ölmelisin bir kez
Can bedende, Meryem gibi…

Bulutlardan serpilen kar tanesi misali
kon sevginle dünyaya, bin yaralı yürek gülsün
Seni de âlemlerin sahibi, rahmet gözüyle görsün…
Ne kadar âhh ve günah varsa bil ki; nedametle ölür
Şu hayat tünelinin ucu, son nefesle görülür…
Salınarak varsın ruhun, bir tüy gibi Hüdâ’ya
Sağından sunulsun defter, sığsın o gün lahza’ya
Üşütmesin amellerin biçâre koymasın Mahşer’ini
Gül Muhammed sarsın şefaatiyle;
Sine-i yaslı, Meryem gibi…