Meryem Ana/2 Şiiri - Zelot Ekrad

İnsanın yüreği kendine yeter mi Meryem Ana?
Herkesin mezarı, sevgisinin bittiği yerde mi kazılır?
Elektrik direklerine çarpan kuşlara baksana,
Kim kendisine, kendinden daha iyi bir düşman bulabilir?

Yüreğim, ağır bir yara,
Çıkmazlar içindeyim Meryem Ana.
Gittiği yere cehennemini taşıyan bir günahkar gibiyim.
Önüm, ardım
Aynalara layık küfürler ile
Bezenmiş.
Yoları tersine uzanan sokaklar içindeyim,
Kaldırım soğukları yüreğime işlenmiş.
Duyduğum masallara benziyor rüyalarım,
Elmanın kokusunu özleyen bir kör gibiyim,
Belki tek ısırıkla buralardan
Çeker giderim.
Kovulurum, düştüğüm yerde ölürüm.
Sonuçta ben de diğer günahkarlar gibi değil miyim?
Bütün geceler sabaha dönmüş Meryem Ana,
Ben bu sabahların rüzgarı değilim.

Uçurumlarım, çiçekli yollarla biter,
Pencerelerim, güneşin gectiği taraftan açılır,
Bütün kapılar yüreğime örtülür
Ve yapayalnız, soluksuz bir ömrü ben burada tüketirim.

Göklerde kayan yıldızlara ne olur Meryem Ana?
Herkesin dileği, yıldızlar kadar akıbetsiz midir?
Mezarlarda açan çiçeklere baksana,
Kim kendisine, kendinden daha iyi bir dost bulabilir?