Meryem Şiiri - Hürrem Çetin

O daha bebeyken annesi öldü,
Beş kardeş, bir babayla,
Bir düğüm attı yüreğine,
Sol yanın sızısını duymamak için
Sağ yanına döndü.

Kardeşlerden üçünü amcalar, dayılar aldı.
Mutluydu yine de Meryem,
Şanslıydı eni konu,
Can dostu babasının yanında kalmıştı...

Ondördüyken henüz, artık tek dostu da yoktu.
Canından can gitmişti, artık babası da yoktu.

Amcasının yanına yollanırken;
İkinci düğümü de atıp yüreğine
Kapatırken kapısını evlerinin,
Sadece baktı, sadece içini sağalttı.
Ağlamadı...

Gittiği günün ertesinde,
Çalış dediler Meryem’e...
Çalış; halı doku,
İlmek ilmek, desen desen yüreğini doku!

Her sabah kalktı beşte, tezgahına oturdu;
İçindeki düğümleri ilmeklere attı
Attığı her düğümde kendisini anlattı.
Halılar Meryem koktu,
Desenler gözlerince harelendi,
Hareler desen oldu.

Ve...
Gelmişti artık yaşı, evlenmeliydi.
Ne kadar sığınabilirdi ki bu esrikli yuvaya zaten
Münasip görülen kişiyle’evlen’ dediler
Evlendi! ...

Olması gereken buydu.
Olması gereken oldu.

Kadın oldu Meryem; yirmisinde.
Seviyor muydu kocasını, düşünmüyordu...
İlk eseri İlknur, derken ikinci eser Billur.
Kendisini seviyordu, sanatçı da olmuştu.

Çalışıyordu ölesiye, elleriyle, hayat gibi elleriyle
Okuyordu, okuyamadığı her bilgiyi emercesine.
Soruyordu artık kendisine;
Doğru olan ne, yanlış olan ne...
Olması gerekenler miydi doğrular...
Olması istenenler mi...
Soruyordu artık kendisine;
Yaşam nerede, kendisi yaşamın neresinde
O’na kalan ne? .

Anladı ki bir gün Meryem;
Yaşam; kocasına içki parası sunmak değildi.
Yaşam, kocasını beklerken korkmak değildi.
Ağız dolusu küfürlerle, dayak yemek değildi.
Çocukları aç yatarken,
Emeğinin nemasından
Çocuğunu bile tanımaz ellere haraç vermek değildi.

Aldı iki çocuğunu, düzüldü yola,
Seveni çoktu, erkeği, kadını kucak açtılar O’na.
Ev tutuldu, eşyalar alındı
Meryem ve sanat eseri kızları
Yeni yuvalarındaki birlikteliklerine umutla sarıldı.
Sülüklerin onu emmesine izin vermeden
Yaşamanın mümkünlüğünü anladı.

Meryem,
Hayat elleriyle, kendinden büyük yüreğiyle,
Anlayan, dinleyen, öğrenen, öğreten kocaman beyniyle...
Yaşıyordu artık, yaşamın ne olduğunu anladı.
Meryem,
Yaşamın ne olduğunu kızlarına anlattı.
Meryem,
Emeğiyle dünyasını yarattı.

Her şeye rağmen,
Meryem’in,
İçindeki düğümler; aynı sıkılıkta kaldı.
Başaramadığı tek şey; içindeki düğümleri açmaktı...