Merve Sühan Şiirleri - Şair Merve Sühan

Uyanıp gecenin bir yerinde, ayın süzülen yalnızlığına karşı seni düşünüyorum

Sonsuzluğa sığdırdığım zamanın tersiyle, masalların hevesinden olma

Bir gökyüzü bırakıyorum çiçekten sürmeli geceye

Keşkelerin ardınca kapatılmış kapılar

Ve ardında hiç açılmamış yalnız bırakılan mektuplar

Küflü karanlık bir oda iki kalp ve gece

Omuzunda kanatlarından olma bir iyimserlik

Tanrı çiçeklere bulayarak yaratmış olmalı seni

Gökyüzü durduk yere niye gökkuşağına bulansın şimdi

Yollarıma sıra dağlar sıralandı, gelmedin yâr

Saçlarıma yaz baharda karlar yağdı, görmedin yâr

Yıllar geçti ne haldeyim, kimlerleyim, bilmedin yâr

Vedası zor bir ayrılık

Gökyüzü karanlık kokuyor şimdi

Yüreğim yalnızlığın eşiğine beş kala

“Aşk bir terk etmişliktir, kavuşamamanın ötesinde.”

İçimizde ne varsa sığdırmaya çalıştığımız o geçmek bilmeyen cümleleri bir mektuba sığdırma telaşındayım bugün. Kimseye sezdirmeden oturup tek kalemde yazdığım, yazıp yazıp sildiğim nihayetinde bir amaca tekabül edecek cümlelerin sonsuzluk eşiğinde…

Söylenecek o kadar çok şey var ki fakat burnumun direği sızlıyor. Sonra boğazım ağrıyor. Düğüm düğüm ediyor içimin ağrıyan gizli sözünü. Sanırım ilk defa bir mağlubiyeti bu kadar kolay kabul etmişim gibi. İlk ateşlenmeli hastalık gibi. İlk terkediliş gibi. Maruz gör bu halimi. Cümleleri nerede, nasıl kullanacağımı unutuyorum bazen. İnsan belleği unutmayı severmiş, en çok anımsamak istemediği şeyleri. Bilakis hiçbir vakit unutmaman için yazıyorum bunları sana. Bana bu dünya içinde var olduğunun ispatı olarak cümleleri huzuruna bağışlıyorum, okuyup da hatırladığın birkaç güzel anımsamadan birine dönüşmek isteği belki. Siz bay nihayet! Kalbinizin odalarında ılık rüzgârların yüzünüzde bıraktığı o şefkat benim. Cesaretim beyaz at üstünde koşmayı emrediyor bana, varacağı noktanın sen olma umuduna; dörtnala! Bu ağrılar kavuşturmalıydı hâlbuki bizi. Aşktı bu, en imkânsız, en zor olan. O aşk ki, en çok imkânsızı bilen kalbe aitti.

Kutsal olana yeminler olsun ki şiirim varlığını gizleyen bir örtü gibidir.
Yazarsam gerçek övgünü, betimlersem gerçek anlamda güzelliğini
“Bu şair akli melekelerini kiraya vermiş.” derler benim hakkımda.

Keşkelerin ardınca kapatılmış kapılar
Ve ardında hiç açılmamış yalnız bırakılan mektuplar
Küflü karanlık bir oda iki kalp ve gece
Sessiz aralarında konuşuyorlar
Keşke sende bilseydin sevmeyi
Yürümeyi bilmek ağır bir telaş