Merve Özcan 2 Şiirleri - Şair Merve Özcan 2

Gece urganı doluyor boynuma.
Ben kendimi hep aynı iple asıyorum affet...
Hayat ellerini çekmiyor yakamdan;
Ben hep kendimi savunuyorum affet.
Kırılganlığımı hırçınlığımla gizledim hep.
İçimdeki çocuğu güçlü tarafımla sakladım.

Dayanacak gücüm kalmadı artık,
Ciğerime oturan bu ağırlık,
Nefesimde geçmeyen bu ağrı,
Annem üzülmesin diye içime attığım her hıçkırık,
Gülüşümde gizlediğim her hüzün.
Sanki güzel bir rüyadan bitmeyen bir kabusa uyandım.

İçimde yorgun düşlerin kuruntusu,
kulağımda kırık hayallerin uğultusu.
Kapat gözlerini…
Bağır avaz avaz.
Vicdanına hayalleri ve gerçekleri haykır.
Ya da vazgeç dön arkanı.

Nereye baksam; hangi taşı kaldırsam altından acı çıkıyor,
Sanki tüm saatlerim acıya kurulmuş benim.
Sanki ben bu dünyaya acı çekmeye gelmişim.
Haykıramadığım öyle çok acı var ki içimde;
Öyle çok hüsran, öyle çok yarım kalmışlık.
Bir çocuk kalbe bu kadar acı fazla değil mi?

Bazen kendimi boşluğa bırakıp,
Şu kalbimi o kadar çok ateşe atmak istiyorum ki.
Hani hiç olmamış gibi.
Hani hiç yaşamamış gibi.
Hani hiç yokmuş gibi.
Cayır cayır yakmak ateşte.

Hayattan vazgeçince önemsiz sanki...
Yaşamaya umudu kalmayınca iradeye çekilince set...
Cümleler yanınca,
alev alınca satırlar...
İmlalar kor ateşte kavrulunca cayır cayır...
Hayallerin düşünce boşluğa.

Kuyunun dibindeyim uzunca bir süredir.
Boğulmak üzereyim.
Elini uzatanlara tepkisiz.
Kuyunun dibindeyim uzunca süredir.
Nefessiz kaldım.
Çıkmak da istemiyorum açıkçası.

Şiir de susar bazen,
Lâl olur dil.
Şaşarsın, onlarca dizeyi yazan sen değilmişsin gibi.
Susarsın, bir yudum suya muhtaç gibi.
Geçmez susuzluğun.
Ne de olsa yürek sevda orucundadır ya.

Şehrin şatafatından yoruldum.
Uçsuz bucaksız bu ışıklar.
Gözümü alıyor, söndürün ışıkları.
Karanlığım ben, eskisi gibi ışıl ışıl değil.
Huysuz, hissiz.
Eskisi gibi değil işte.

Uykum var Memnune,
Beni rahat bırak.
Dur uyanmayayım
Dünya uyanılacak bir yer değil,
Ört üstümü üşüyorum,
Üşütüyor yalnızlık.