Bu sabah erken uyandı Fatih’in İstanbul’u
Arnavut kaldırımlarında koşturan uçurtmalı çocukları beklemeden
Sahillerini okşayan denizin şefkat dolu sesini dinlemeden
Geceden kalan inatçı yağmur dinmeden
Kız kulesine giden motorlar geri dönmeden
İçimdeki yangın sönmeden uyandı İstanbul’um…
Mum kokulu karanlıkta kaldım
Elim kolum bağlı, yalnızım
Güneş doğana kadar yanarım
Yüreğimin yanık kokusu çıkmaz içimden…
Gecenin sessizliğinde kaldım
Dışım kalabalık, ben içten ıssızım
Bir an, sadece bir an düşündün mü beni yokluğumda
Sadece bir kez hissetin mi beni, bedenim olmadan katışıksız ruhumla
Baktığında yüreğimi görebildiğin gözlerime sevgiyle bakabildin mi hiç?
Tüm nefretimle karşında dursam da inanır mıydın bana ait olduğuna…
Bir hikayem var seninle başlayan ve seninle biten
Noktası konmuş bir cümle gibi savrulan yüreğimden
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!