Merve... Şiiri - Ediz Karaoğlu

İki tepe arasında çaresiz koşmak gibi seni sevmek,
Hangi yöne koşsam o yön Safa oluyor bana,
Çoğu zaman da Merve,
Sen beni huzura gark ederken,
İmanım taze,
Kuracağımız evin taşları cennetten çıkma,
Dualarımızın kıblesi her zaman Kabe …
Feryatlar eşliğinde koşan bir adam iki tepe arasında,
Dualar dillerinde,
Sanırsın ki her çıktığı tepede Zemzem kuyuları,
Her zorlayan tepe Merve,
Safa ile geldin diyor seninle birlikte her gelen güzelliğe,
Elleri açık semaya,
Buyurdun ya, geldim işte diyor,
Sevginin en zirvesine…
Seni sevmek isyanını bastırıyor insanın,
İsyan ise yalnız kalmak bu ten kafesinde,
Bir yanında ümitsiz yetim kalan duygular var,aç susuz gönlüne su bekleyen,
Koşar insan ki yetimi doyurmaya o tepeden o tepeye,
Hiçbir ümit kalmadığı zaman bir taştan fışkırır,
Ab-ı hayat gibi damla damla içer ya sonra,
Huzur ve şükür kalır geride,
Bir bakarsın ki yıllar yılı kalbin Safa’da,
Kalbinin sahibi Merve’de,
Gözlerin ilk defa yarınlardan umutlu,
Tövbeler yalnızken yapılanlar için dillerde …
Seninle bir kaynak doğuyor fışkırırcasına arzın dibinden,
Bir umut doğuyor yarınlara dair pervadan yoksun,
Gel elleri cennetten düşen kara taş gibi kokan sevgili,
Koşulan her tepe Safa getirsin,
Varılan tüm yollar Merve olsun…

07.04.2011
Saat:00:20
Antalya