Sadece çok Yoruldum,
Kollarımı uzatıp sarılırken yediğim dost bıçağından,
kalbimin kırılmasından,kalp kırmaktan,
Sevdiklerimin kalbini kırmanın verdiği iğrenme hissinden
Hepsinden
Çatlamış kalbim,göğüs kafesimin içinde.
Değer görmenin değersiz hissettirmesini anlıyorum garip bir biçimde.
uzanıyorum ufka hayatın boşluğunda,
Her saniye parçalanıyorum,yanıyor kalbim yokluğunda.
Ağlamaksa tek isteğim;ama namümkün,
Hasret, içime kan kırmızı kar gibi dökülüyor,
Her bir zerresinde seni arıyorum.
Kollarım sıcak bir kenetlenmedi seni arıyor.
Pamuk ellerinden başka bir şeyi hissedemiyorum.
Solgun gözlerimde uyutuyorum,
Binlerce Yıldır söylenemeyen kelimeler,
Bekliyor nefretin puslu kavşaklarında.
Haykırsam belirebilir misin sanki Ay ışığında?
Duru bir ırmaktan ağzıma çalınan,
Bir berbat tat gibi silüetin,
Bitiyor çıkmaz bir sokakta şehrin yaşayışı,
Ve ben yine,
Aynı kentin sensizliğinde,
kendimin içine çekiliyorum:
Bulmak umuduyla seni,
Hissizliğin bulvarlarında koşmaktan yorulduğum hayat,
Şimdi 24'e 5 kala herşey ayrı bayat,
Rahatlayamadığım zamanlarda buldum kendimi,
Düşünmekten... düşünmekten beynimi yediğim gecelerde.
Acı dolu nidalarımın yankısı boşlukta yankılandığında,
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!