Merkezkaç Şiiri - Yıldıray Coşkun

kalbi, karanlığın koynunda korkuyla kaplı
nasıl? ne zaman? nerede? neden?
bilmiyor. baştan beri böyle miydi bu?
adını aklından alan acaba
sanki sonsuz sessizliğin soğuk soluğu
yoksa yanlış yaşamanın yorgunluğu mu?
düştükçe düşlerinin derin dibine
kendi kuytusunda kendine kuyu

uyanmak. uykudan uzun, uğursuz.
talihi, tarihin tekrar talibi
hangi hazin hatıranın hangi halinde
canlanır cesaretin cılız cevheri

eskiden ellerini engellemezdi
saymadan söver, sakınmadan severdi
rastgele renklerle revandı rüyalara
şekerli şarkılarla şenlenirdi şiiri

ama... ama'sı arkadaştı artçı anlamsızlığa
maalesef mutluluğu muhtaçtı mutluluğa
olmadı onca olan, oynadı olmazlarla
şimdi.
göründüğü gibi gülebilse gerçekten
içinin isimsiz izbelerinde
baharlı bahçeler büyürdü birden