Merhametin Kutbu Şiiri - Banu Doğan

İçimde yankılanan bir ses var, belki de çok derinlerden gelen, insanlığın özüyle bağlantılı bir çağrı.
Bu ses, bana her gün merhametin önemini hatırlatıyor.
Merhamet… Bir kalbin yumuşak, şefkatli dokunuşu.
İnsanı insan yapan, diğer tüm duygulardan ayıran o kutsal titreşim.
Bazen, hayatın karmaşası içinde bu sesi duymazdan geliyorum.
Günlük koşuşturmalar, çıkar çatışmaları, hırslar ve egolar arasında kayboluyorum.
Ancak ne zaman bir çocuk ağlasa, bir yaşlının gözlerinde umutsuzluk parıltısı görsem, o ses yeniden canlanıyor. Bana diyor ki, “Dur!
Bir an dur ve insan olmanın ne demek olduğunu hatırla.”
Merhamet sadece acıyı paylaşmak değildir; aynı zamanda iyiliği çoğaltmaktır.
Bir başkasının kalbine dokunduğunda, kendi kalbinde de bir şeyler değişir.
Bunu bilmek bile içimi ısıtıyor.
Belki de dünyada gerçekten ihtiyacımız olan şey daha fazla merhamet…
Daha fazla anlayış, daha fazla bağışlama.
Bazen düşünüyorum, eğer herkes bir anlığına dursa ve birbirine merhametle yaklaşsa, dünya nasıl bir yer olurdu?
Savaşlar biter miydi?
Açlık, yoksulluk son bulur muydu?
Belki de bu soruların cevabı o kadar da uzak değil.
Her birimiz, kendi küçük dünyamızda bir merhamet kutbu olsak, belki de büyük bir değişimi başlatabiliriz.
İşte bu yüzden, her sabah uyandığımda kendime bir söz veriyorum.
Bugün, birine merhamet göstereceğim.
Belki bir gülümsemeyle, belki bir yardım eli uzatarak, belki de sadece dinleyerek.
Çünkü biliyorum ki, merhamet bulaşıcıdır.
Bir kalpten diğerine yayılır ve dünyayı daha yaşanabilir bir yer yapar.
Merhametin kutbunda durmak, bir sorumluluktur. Ancak aynı zamanda bir ayrıcalıktır da.
Bu sorumluluğu taşırken, insan olmanın derin anlamını hissederim.
Merhametle dokunan her kalp, dünyaya bir umut ışığı bırakır.
Ve ben, bu ışığın bir parçası olmanın gururunu taşıyorum.
Yazım sona erdiğinde, merhametin derin anlamı ve gücü bir kez daha zihnimde beliriyor.
Her birimiz, kendi küçük dünyamızda bu gücü yaşatabiliriz. Merhametin kutbunda buluşmak dileğiyle…