Merhametim Şiiri - İlyas Gültekin

Gölgemi bile yük hissetiğim bugünlerde;
Küskünlerimi terk etiysem kuytulara sebebine bakmadan,
Uçurumun dibinde asılı bıraktıysam kırgınlıklarımı...
Ve hala nefes almak için bi bahane bulabiliyorsam,
Merhametime esaretimdendir...
Hayatım boyunca cefasını çektim bu illetin...
İyleşmesi mümkün olmayan bir hastalık gibi..
Canımı yakanların,
karanlığa mahkum bırakanların,
Yıkıldığımda elimden tutmak yerine,
Sırtıma basıp yere yatıranların,
bir gülümsemesiyle devranımı döndüren,
yaptıkları herşeyi unuturan veba gibi bir hastalık iştee..
Sonrası ise herzamanki gibi ...
yanılmışlık,
yıkılmışlık,
Ve ders almamışlık...
Sırtımı yasladığım her duvarın soğukluğundan,
Hayatımadaki tüm rüzgarların fırtınaya dönmesinden,
Serin sandığım yağmurların sel olup,
hayatımı çamura bulamasından yoruldum..
Denize düşüp her defasında yılana sarılmaktan,
Var olmak için toparlanıp her seferinde yıkılmaktan..
Canımın'da sırtımın'da acımasından yoruldum...
Yaralarımı kendim sarmaktan, kendi kendimi teselli etmekten,
İhtiyacım olduğu anda yanımda kimseyi görememekten yoruldumm..
Ezberlediğim bir hayatım var benim..
Geleceğimi geçmişime kurban ettim her seferinde...
Düzelecek dediğim herşey yerinde dağınık kaldı..
Vazgeçişlerim, Bitmiş heveslerim yıkılmış hayallerim..
Aynada hergün gördüğüm yorgun kırışıklar...
Kimse üzülmesin diye utangaç gözyaşlarım ve içime kan dökmekten bitkin gözlerim..
Son demlerindeyim hayatımın sanki;
Öyle ya yaşadığımı hiç hisetmedim,
gülebildiğimi, bir gün gerçekten sevileceğimi,
verdiğim değerin karşılığını alabileceğimi düşünemediğim için...
Özür dilerim merhametim..
özür dilerim iyi niyetlerim...
özür dilerim....