MERHAMET ve YAZ ATEŞİ..

Bir sabah yürüyüşünde,idman yaparken tanıştık,
Issız sahilde,(kim.?) diye şöyle,usulden bakıştık..
Ba’zan birlikte yürüdük,havadan-sudan konuştuk;
Zaman oldu,siyasetten,birkaç konuda takıştık..
Eşini yeni kaybetmiş,birazcık şefkâte muhtaç..
Acısı henüz pek taze..Ruhu hayli zamandır aç..
Bir çift tatlı söz,yaralı gönlüne olacak ilâç…
Aradığı,dertortağı..Hadi kaçabilirsen kaç..!
Konuşurken yutkunuyor,zorluyordu heceleri;
Kanlı gözyaşları dökmüş! …Pek zor olmuş geceleri..

(Gündüzleri neyse-neymiş.geçmiyormuş geceleri..)
Cesaret edemiyormuş,istemiş ya niceleri…
Sen,ey talihsiz,güzel dul! . Hele bir sor,sor ki benden,
Niceleri yapayalnız gelir-geçer bu âlemden..
Hiç başka bir kimse yok mu,yalnızlığa isyan eden.? !
Tüm yalnızları kurtarsın, YARATANIMIZ,TEZELDEN..
Baktım ki gönül koyacak…Deli gönül lâf anlamaz,
Merhamet ve YAZ ateş! .Nasıl olsa uzun yanmaz..
Üstelik evli-yaşlıyım…Hele ki yakışık almaz…
Cemalettin,bu yangına hassas yüreğin dayanmaz… (!)
Tesellisi üç ay sürdü…Toparlamıştı kendini..
“ Düşünüyorum..” diyordu “..Fakirini-zenginini..”
Dualar ettim ardından,bulsun diyerek dengini…
Hayli zaman oldu..kayıp..Aceb buldu mu dengini..?
Efkâr dağıtmaya yeter belki iki şişe şarab,
O bîçare DUL’dan da çok,şimdi benim ruhum harab! …
EŞ’i,insana, değildir tozlu yollardaki turab.
Yaşlı ve genç,hiçkimseyi EŞ’ınden ayırma YARAB.

-ERDEK-04.04.2004
*) TURAB::TOZ-TOPRAK