Bir ramazan günüydü. Eşimin yengesi bizi oruç açmak için evine davet etmişti. Kendisini çok severdim. Bembeyaz, pamuk gibi bir yüzü vardı. Yüreğinin güzelliği, yüzüne yansımıştı sanki.
O da beni çok severdi.Onun bakışlarından anlardım beni sevdiğini. Çocukları da çok severdi. Kendisinin bir kızı vardı. Tek çocuk olduğu için de aynı evde yaşıyorlardı. Ben, eşini yani Dayıyı tanıyamadım. Biz evlenmeden çok önce vefat etmiş. Evde, kızı, damadı ve torunları ile oturuyordu.
Sık sık gelirdi bize. Onu gelmesi beni sevindirir ve ona ne ikram edeceğimi bilemezdim. Rahat ettirmek için elimden geleni yapardım. Çoğu zaman da içlenir ve damadının yaptıklarını anlatır ve ağlardı. Hiçbir şey yapamazdık fakat onu dinlememiz bile yeterdi ona.
Oruçlu ve yaşlı haliyle yemekleri hazırlamıştı. Bizimle birlikte başka akrabalarını da çağırmıştı. Aynı zamanda bize de akraba olan insanlardı fakat ben çok fazla tanımıyordum. Eskiden, ramazan ayı daha farklıydı sanırım. Daha coşkulu geçerdi. Hiç yorulmazdık ya da yorulurduk da farkına varmazdık. O zamanlar, şimdiki gibi kaloriferli evlerde de oturmuyorduk. Buz gibi mutfakta yemek hazırlanır, bulaşıkları elimizde buz gibi su ile yıkardık.
Tamamını Oku
insani duyguların kağıda dökülüşü...
hayal ve kurgu şiirleri, hikayeler yazar okuruz burada. ama gerçek yaşanmış olayları ve anıları okuduğum zaman iki misli etkileniyorum.
buna benzer köroğlu devlet hastanesinin bahçesinde benimde yaşadığım bir anım var.
sayfamda 'senin yerinede ağlıyorum' adı altında yayınladığım bu anımı yazarken de ve halen hatırladıkca ağlıyorum.
bu tür anıları burada dile getirmek bu tür olaylara dikkat çekmek ve duyarlılık uyandırmak acısından önemli bence.
Ümmühan adına çok sevindim.
hayat ona her daim güler inşaAllah
sevgiler.
YÜREĞİNİZE KALEMINIZE SAĞLIK
Bu şiir ile ilgili 2 tane yorum bulunmakta