O kadar aç var ki;
Bir o kadar yetim.
Bir çoğunun feryadını,
Kulaklarımla işittim.
Ne ekmek, ne çorba;
Ne de azığı.
Ufacık odalarına,
Girmiyor güneş ışığı.
Rutubet içinde,
Boyaları çürümüş odalar.
Kömür olmadığından,
Kışın yanmayan sobalar.
Hepsi bekleşirken,
Yardım elini.
Bir çok Müslüman,
Unutmuş Allah’ın emrini…
Nizamettin Özel
Kayıt Tarihi : 20.3.2007 16:35:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!