Merhaba İstanbul Şiiri - Yılmaz Yıldırım

Eteğindeki ilk durağımdı Harem,
Olabilmek uğrunda sendin benim son çarem,
Geri dönmek ne acı, bana olsun haram.
Merhaba İstanbul, merhaba yaram...

En güzel nağmeleri sıkıştırmışlar bir araya,
Tek kelime 'İstanbul' diye bir şey çıkmış ortaya.
Edep ve ilim: İki sevgili, buluşmuşlar bu beldede.
En tenha sokakları bile hediyedir, aşkını yâd etmede.

Bu ne güzel belde, Allah'ın lütf-i endamı,
Hilali andırır, eğer kaşlarını çatarsa bir tek adamı.
Hükmediyor Ay tutulması Dünyaya, idam kararı istenir,
Bir sana düşmüş aydınlık parçası ki, buna 'hilal' denir.

Güneş erken batar ufukta, doğmak için seni bekler,
Cennet vitrininde bir şehir; seni görür melekler.
İstanbul'u sevmek: İkiye bölmektir kalpteki hâli;
Bir yarım Rumeli, diğer yarım Anadolu misali.

Avuçlarında yoğrulmuş medeniyet hamuru,
Susayan topraklar sende bulmuş bulutsuz yağmuru,
Yedi tepende gülümseyen mana: Avuçlarının nasrı.
Gözyaşlarım ve ahının ateşidir, gökkuşağının sırrı.

Hain eller Dünyaya tutmuştur bir merceği,
Odağında İstanbul var, yıkmak için geleceği.
Her mekânın gibisi olur da, senin olamaz asla.
Kesmek isterler tarih sayfalarını, paslı bir makasla.

Gecenin ortasında 'günaydın' diye haykırmak,
İşgâl türküsünü çalan sazın tellerini kırmak,
Ve eritmek isterim kara duygularımı edep törpünde,
Suskunluğumu haykırdığım gecesiz bir günde.

Yüreğim taş olarak gömülsün razıyım surlarında,
Yeter ki, adım geçmesin ayrılık kusurlarında.
Sanma! Omuzlardaki tabutum sessiz bir elvedadır.
Sorulursa eğer kefenim, yaranın sargısındadır.