Merhaba Hayat Şiiri - Lokman Hamitoğlu

MERHABA HAYAT

Karısını bekliyordu bu açık ziyarete.
Aylar olmuştu gelmeyeli.
Yoksa başına bir hal mi gelmişti?
Yoksa hastalanmış mıydı?
Yoksa! ?
Bu yoksa hayra alamet değildi!
Yoksa başını alıp gitmiş miydi?
Bir daha olmayacak mıydı?
Gelmeyecek miydi?
El mi olmuştu göz göre göre?
Mahrem, namahrem! ?
Sabahtan tıraş olmuştu, sinekkaydı cinsinden.
Saç tıraşını dünden yapmıştı.
Sonra saçlara ince uzun kırmızı tarak…
Özenle saklanan o gri takım…
Filinta gibi dolaşıyordu matlada…
Gözleri yere çiviliydi.
Aklında binbir düşünce!
Ya bu açık ziyarette de gelmeseydi?
Rezil rüsva olacaktı!
Kahru perişan olacaktı!
Koğuşun kapısı açıldı,
Kalbi sinesinden fırlayacak gibiydi.
Söylenen isim onun değildi…
Voltasına devam etti üzüntüler içinde.
Koğuşun kapısı bir daha açıldı.
Gardiyan ona bakıyordu, isim onundu, sıra onundu…
Heyecanla fırladı bahçeden.
İnce uzun maltalar kısa geliyordu.
X ray cihazından hışımla geçti…
Ziyaret yerine girer girmez karşılaştı cananıyla.
Sarıldılar birbirlerine.
Ama bir soğukluk vardı cananda.
Oturup hasbihal ettiler.
İncelmiş kaşını havaya kaldırıp ciddileşmeye çalışan canan ayrılmak istediğini söyledi, hüzün vermeye çalıştığı ama beceremediği sesiyle…
Yıkıldı adam!
“Uğruna ölümleri göze aldığım
Bir nefeslik miydi bu sevda? ” diye soracaktı. Vazgeçti.
“Sen bilirsin” dedi.
Aylar sonra gelen ziyareti dakikalar sonra bitmişti.
Yıkık bir halde döndü koğuşuna
Yapılacak bir şey yoktu. Direnecekti!
Günler geçtikçe hayata bağlılığı artıyordu.
Eline ulaşan boşanma evraklarını yırtıp attı.
Ve günler su misali aktı.
Tahliye günü kötü anılarını koğuşun tuvaletine atıp çıktı.
“Merhaba” dedi yeni hayata.
Her son bi başlangıçtı.
Kaybettiklerinin yanında kazandıkları da vardır.
Bir sıfır yenik başlayacaktı ya, olsundu.
Hayat uzun bir maratondu,
Ve henüz yüz metreyi ancak geçmişti.
Kollarını sıvayıp yapıştı hayatın hoyrat kollarına.
Utanmadan… Korkmadan…

Lokman HAMİTOĞLU