Merhaba ey koca şehir Şiiri - Mücahit Aras

Merhaba ey koca şehir,
sırtında bin yılın yorgunluğu,
kaldırımlarında geçmişin yankısı…
Bugün seni onun gözleriyle selamlıyorum.
Bir gülüş bıraktı burada,
bir bakışla köprüler yandı içimde.

Kulağımda çınlıyor hâlâ
bir vapur düdüğüyle gelen vedalar.
Adını andığımda martılar dönüyor başıma,
adını andığımda sensizliğe kesiyor hava.
Seninle başladı bu telaş,
bu delice kalp çarpıntısı
bu geceye sığmayan şiir.

Gözlerinden aktı yıldızlar üstüme,
bir yudum sevda ile sarhoş oldum.
Ne ay kaldı yerinde ne zaman,
gözlerinin içinde kayboldum.

Bir semt kadar yakındın bir ara,
bir sokak başı, bir eski çay ocağı.
Şimdi ne yana baksam
ya adını fısıldıyor rüzgâr
ya da sessizliğinle örülüyor duvarlar.
Sana yürümekti bütün niyetim,
bütün bu şehri adım adım aşmak
ve gözlerinin kıyısına varmak.

Ama zaman...
zaman her şeyi çürütüyor sevgilim,
ve bu şehir,
bu şehir de unutturuyor insanı kendine.
Unut dediler,
o gitti, dönmez artık.
Sustum.
Çünkü sustukça çoğaldı adın içimde.
Sustum.
Çünkü sustukça
her şey sen oldun.

Bir gün,
bir gün dedim,
şu meydanın ortasında bekleyeceğim seni.
Gözlerinle yüzleşmek için değil,
sadece "geldim" diyebilmek için.
Bir gün, belki yıllar sonra,
ellerim cebimde, kalbim avucumda,
bekleyeceğim seni.
Ve diyeceğim:
"Merhaba ey koca şehir,
o da buradaydı bir zamanlar…"

Aşkı tanıdım onunla.
Kaybetmeyi de,
susmayı da,
beklemeyi de.
Bir gecenin tam ortasında
bir isim gibi düştü kalbime.
İlk harfi gözlerin,
sonu sessizlik.

Sen giderken,
ben kaldım.
Sen unuttun,
ben yazdım.
Sokak lambaları şahidimdir
adını kaç kere sayıkladığıma.
Her ışıkta biraz sen vardın,
her karanlıkta eksik kalan yanım.

Şimdi bu şehirde herkes bir yere yetişirken
ben en çok sana geç kalıyorum.
Saatler dönüyor,
takvimler ağarıyor duvarda,
ama içimde bir yer hâlâ
ilk bakışında durmuş gibi.
O an...
O an hiç eskimiyor.

Şiirim seninle başlar artık,
her harfi sen kokar,
her dizesi senden akar.
Senden sonrası yok çünkü,
senden önce de yoktu zaten.
Bir ben vardım,
bir de sana inanan.

Merhaba ey koca şehir,
ben buradayım hâlâ.
Onun bıraktığı yerden başlamaya
yine de cesaret edememiş biri gibi.
Yorgun, ama umutlu.
Yaralı, ama dimdik.
Çünkü aşkı ondan öğrendi bu yürek.

Ve şimdi…
bir ihtimal daha var:
bir gün döner belki o sokaktan.
Belki bakar arkasına,
belki adıma bir tebessüm düşer yüzüne.
İşte o gün,
bir kez daha diyeceğim:
"Merhaba ey koca şehir,
hoş geldin sevgilim."