Merhaba dostum.
Yine ben geldim ama bu kez ellerim boş, sana verecek simit’im yok. Ama sana anlatacak bir hikâyem var. Bugün sohbeti yavan yapacağız. Dün onu gördüm…
Bakma bana öyle, sadece durup izledim. Biliyorum kızacaksın, kanadın kırık olmasa beklide beni yalnız bırakacaksın. Ama dinle…
Ben onu gördüm o beni tanımadı…
Manav’ın orada karşılaştık biraz erik aldı, beli ki halen erik seviyor. Tıpkı eskisi gibi tadına bakarak “hım çok güzelmiş” dediği an; ben… Ben bir an gözlerimin dolduğunu fark ettim. Ve “ne kadar olsun hanımefendi” dedim. O “ fazla değil bir kg yeterli, zaten çok yediğimden değil… Yıllardır arıyorum ama ilk yediğim erik tadını bir türlü bulamıyorum.” Hafif tebessüm ederek “ ilk tat başkadır, tıpkı ilk aşk gibi” dedim. Sonra gözlerimin içine bakarak güldü ve teşekkür ederek gitti. Elinden tutup, ben Ahmet tanımadın mı? Demek istedim. Ama belli ki ben hiç değişmemişim korktum…
Bulunduğum yere yığıldım, dudaklarıma düşen yaşları yuttum. Görenlere “manav Ahmet ağladı sonunda” dedirtirmiyim.
Ama o hiç değişmemiş, yine gözerinin içi gülüyor, konuşurken “ş” harfini söyleyemiyordu. Saçları ilk tanıştığımız gibi dalgalı ve tırnaklarında hala en sevdiğim renk kırmızı… O her şeyi ile aynı, ben tanıyamayacağı kadar eğişmişim… Of offf… Yıllar sonra aynı şekilde karşılaşmak! .. Gördüğüme sevinemiyorum bile daha çok canım yanıyor.
Tamamını Oku
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta