Vakit hazanı vuruyordu
Önümde bir uçurum vardı.
Ve bende onun en ucunda salınıyordum.
Geriye adımları yasaklamıştım kendime
Bundan kaçamıyordum da; ‘’uçurumun ucundan’’
Atlasam diyorum hani bıraksam kendimi o sonsuzluğa
Bu sonu yakıştıramamamdandı duraksamam,
Sırtımda, taşınmaz yükü göklerin;
Herkes koşar, zıplar, ben yürüyemem!
İsterseniz hayat aşını verin;
Sayılı nimetler bal olsa yemem!
Ey akıl, nasıl delinmez küfen?
Devamını Oku
Herkes koşar, zıplar, ben yürüyemem!
İsterseniz hayat aşını verin;
Sayılı nimetler bal olsa yemem!
Ey akıl, nasıl delinmez küfen?
çok teşekkür ederim iki şiirim içinde olan yorumlarınız için:)
Bu şiir ile ilgili 1 tane yorum bulunmakta