Merhaba Anne Şiiri - Mustafa Barutçu

Merhaba anne.
Yine ben geldim.
Biliyorum uzun konuşuyorum biraz ama, çok uzun yaşar mıyım bilmiyorum anne.
O yüzden, ne olur beni dinle.

Kırgın zamanlardan geçiyorum anne.
Hayat eline ne gelirse onla vuruyor bana bu günlerde.
İçimde yetim kalmışlığın korkusu, ve yüreğimde dünyayı yararcasına yürümenin cesareti ile, arafta yaşıyorum hayatı.
Biliyor musun anne?
Babama öyle kırgınım ki, anlatamam.
Bir baba oğlunu yarım bırakır mı anne?
Yakışır mı söylesene.
Hangi dağ yıkılmış şu yeryüzünde?
Sırtımı bile henüz yaslamamış mıydım oysa?
Baba dağ değil miydi Allah aşkına?
Niye toprağa devrildi anne?

Çocuktum.
Babamın işten dönüşünü beklerdim gece yarılarına kadar.
Ne okulu düşünürdüm, ne de sabah erken kalkacağımı.
Akrep ve yelkovanı durmadan gözetlerdim babam gelene kadar.
Ve akrep tam 12 yi vurduğunda zil çalardı, babamın kokusunu daha binaya girerken taa yukardan duyardım.
Baba diye çocuk sevinciyle atlardım boynuna. Sarılır koklar öyle giderdim yatmaya.
Meğer o gözlerimle takip ettiğim saat, babamın ömrünü dolduruyormuş anne.
Meğer o yelkovan sinsi, o akrep zehirliymiş anne..!

Şimdi babamın kabri başına gidip, yine aynı akrebi seyrediyorum.
Daha kaç defa dönecek bilmiyorum ama, gittikçe yaklaşıyorum babama.