Can merhaba.
Özlem içimi kavuran bir ateş gibi büyüyor,hayatın çirkinlikleri her gün biraz daha artıyor,insanlar hep kendilerini düşünür oldu, karşısındaki insanı cok cabuk harcıyor, hiç düşünmeden birazcık düşünseler ne olur.Sonuçta hepimiz insanız hayatın merdivenleri inişli cıkışlı ben bu merdiveleri hiç cıkamıyorum, hep iniyorum acıları çeke çeke.Neden? neden.. hep bu soruyu soruyorum neden.
Neden inan bende bilmiyorum nedenini.
Ben mi cok kötüyüm yoksa ben hep acı çekmek içinmi yaşayacağım.
Ben ne zaman güleceğim.
Bu karamsarlık beni biterecek sanki karanlık bir kaos içindeyim aydınlığa hiç çıkmayacakmış gibiyim inan altı senedir hep karanlıkta yaşıyorum. hatta gülüyorum ama içim kan ağlıyor, içim hep sıkıntılı beynimin içini kemiren o kadar çok solucan varki bunlardan kurtulamıyorum.
Hayat çok acı dayanacak gücüm kalmadı.Sen bizi terk edip gittin beni tek bıraktın.
Karaçalılar gibi yardan bitme bir çocuk
Çarpık bacaklarıyla -ha düştü, ha düşecek-
Nasıl koşarsa ardından bir devin
O çapkın babamı ben öyle sevdim
