Can merhaba.
Özlem içimi kavuran bir ateş gibi büyüyor,hayatın çirkinlikleri her gün biraz daha artıyor,insanlar hep kendilerini düşünür oldu, karşısındaki insanı cok cabuk harcıyor, hiç düşünmeden birazcık düşünseler ne olur.Sonuçta hepimiz insanız hayatın merdivenleri inişli cıkışlı ben bu merdiveleri hiç cıkamıyorum, hep iniyorum acıları çeke çeke.Neden? neden.. hep bu soruyu soruyorum neden.
Neden inan bende bilmiyorum nedenini.
Ben mi cok kötüyüm yoksa ben hep acı çekmek içinmi yaşayacağım.
Ben ne zaman güleceğim.
Bu karamsarlık beni biterecek sanki karanlık bir kaos içindeyim aydınlığa hiç çıkmayacakmış gibiyim inan altı senedir hep karanlıkta yaşıyorum. hatta gülüyorum ama içim kan ağlıyor, içim hep sıkıntılı beynimin içini kemiren o kadar çok solucan varki bunlardan kurtulamıyorum.
Hayat çok acı dayanacak gücüm kalmadı.Sen bizi terk edip gittin beni tek bıraktın.
Dağların arkasından doğan güneş bizi aydınlatacakmı karanlık ne zaman bitecek. Yoruldum ama cok yoruldum.
Hesabım var yarınlara,
Sensiz gelen yarınlara....
İsyanım hep sensiz yarınlara.
Gelen günler hep sensiz.
Sen benim güzel günlerimdin.
Gelmiyecek geçmiş günler.......
Sorulan hesaplar alınmayan cevaplar.
Hep suskunluk.
Hep isyan....
İsyandayım yine
Yarınlara.
isyandayım.
Seni seviyorum.
Seni özlüyorum.
16/11/1998
Tülay İçenKayıt Tarihi : 1.1.2006 19:01:00
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
TÜM YORUMLAR (1)