Merde Meydan Daraldı Şiiri - Hasan Ulusoy

Keseri körelmiş bir dülger gibiyim şimdi
Keserim ağaç oldu kestiğim dal demirdir
Uykusunu almamış korkak çocuk gibiyim
Sahi elime ekmek veren o şahıs kimdi
Hâlbuki bana göre açlıkla tokluk birdir

Güneşin öldürdüğü geceye yanıyorum
Gamlarımı döktüğüm mehtabımı götürdü
Yorulduğum zamanlar başımı ezen demir
Beynimdeki benliği vura vura bitirdi
Bana başka yerdendir benim tuttuğum emir

Kavgam, ah kavgam vardı derinlerinde devrin
Kokuşmuş anlayışın zehrini ben dökmüştüm
Utanacak bir işe bulaşma derdi babam
O babacan nasihat dünyalığı bitirdi
Anladım dünya için dünyada boştur çabam

İçimdeki âlemde kıyamet gibi deprem
Genizleri yakarken insan yangını ateş
Canımı gerdikleri çarmıhlarda gördüğüm
Bir acı isyan şimdi bir garip kul duruşu
Zaman denen taşlarla hayat denen ördüğüm

Merde meydan daraldı namerdin bahtı açık
Kan içinde büyüyen gül bülbülü korkutur
At pusat bırakmadı namerde verdi kader
Kös değmedik meydanlar inkâr eder dünümü
Mazimle ile arama kırk perde gerdi kader

Hasan Ulusoy