Mercimek Tanesi Kadar Taş

İlkokul sıralarında tanıştım ülkemin mozaik yapısıyla,
Arnavut kökenli sıra arkadaşım,
Önümde oturuyor esmer bir roman kız,
Abaza,çerkez,gürcü hepimiz bir sınıfta,
Laz şarkıları öğrendim kısa zamanda.

Ne kadar renkliydi birliktelik,
Hepimiz okulun veremediklerini birbirimizden öğrendik,
Etnik köken adetlerini,yemeklerini,şivelerini.

Bilmediklerimle tanıştım daha sonraları,
Siirt ve Mardin köylerinde kadınların çilesini gördüm,
Her işi yaparlardı ama,Türkçe konuşamazlardı,
Bilmediklerinden,
Her derdin,hastalığın kendileriydi doktoru,
Tanımadıklarından.

Ağlayan bir kadın,kucağında ağlayan bir çocuk.
Yaklaştılar bize,bakıyoruz,kadın da onlu yaşlarda bir çocuk,
Anlatıyor derdini,ama anlamadığımız bir lisanla,
Arkasından seğirtiyor aynı yaşlarda bir erkek,
Tercümanlık ediyor bize,biraz ürkek,
Kocasıymış,çocuğunda babası,
Taş kaçmış çocuğun kulağına,ağlaması ondan,
Çıkaramamış kadın,onun ağlamasıda çocuğun ağlamasından.

Sıhhıye çavuşu Hüseyin açıyor Amerikan malı ameliyat setini,
Kıldan ince uçlu aletle kulaktan çıkarıyor kaçan cisimi,
Aynı anda çoçukta anne de kesiyor sesini,
Mercimek tanesi büyüklüğünde taş ne hale getirmiş ikisini.

İşimiz daha çok,başkalarıyla da uğraşıyoruz,
Havluya sarılmış bir demlik çayla anneyi karşımızda görüyoruz,
Konuşmuyoruz, ama bunun bir teşekkür olduğunu anlıyoruz,
Anlamadığımız,neden hısım olmak varken hasım oluyoruz.
(28 Haziran 2006)