Mercimek Çorbası Şiiri - Mehmet Ergül

Son gece olma ihtimalini düşünerek sarılmıştım heyecanıma.
Buruk,
Biraz acılı,
Ve yürek yakıcı bir masa etrafı.
Hallice bir sohbet.
Sıra vedaya gelecekti elbet.
Başlayan herşey bitermiş derlerdi eskiden büyüklerim.
Sabret yüreğim bu da her şey gibi bitecek...

Üç beş kahkahanın ardına saklanmış,
Bir acıyı sindirme mevzusu başladı.
Masanın üzerinde ki bardaklar,
Etrafında ki dostlar,
Şahitlik edecekti işte biraz sonra yüreğimden çıkanlara.
Sevdiğinin gönlünde,
Bir başka yürek yanması,
Bende de bunun acısı,
Ama onun mutlu olması,
Ve bir göz ucuyla da olsa,
Benim gibi onunda yüreğindekinin gözlerine varması,
Nihayetinde bunların kahrı yine banaydı...
Olsun,
Hep söyledim ya sana,
Senin canın sağ olsun...

Sonra,
Etraflıca bir suskunluk yüreğimde.
Alt yazı geçiyordum gözlerimden.
Anlatmaya dermanımın olmadığı bir anda,
Masaya bir tabak mercimek çorbası geliyordu.
Ve hayatımda ilk defa,
Elim başka bir elle,
Mercimeğe gidiyordu.
İçimde bir heyecan.
Elimde bir titreme.
Aklımdan geçen onlarca sahne...
Bir yolculuğa çıkıyordum o anda.
Gülüşlerim başlıyordu tekrar.
İçimden sessizce kendime kahkalar atıyordum.
Ve bir taraftan iki ayrı elle mercimeğe uzanıyordum.
Ah bir fırtına bende ki sorma!
Sanki o tabağın içinde boğuluyordum.
Ve içimde her metrekaresi yanan yüreğimle susuyordum.
Sevgili,
Sana susuyordum.
Ve aklıma geliyordu,
Başka bir yüreğe çarpan kalbin.
Susuyordum...
Mercimek ortada,
Ben masanın kenarında,
O benim yanımda.
Şahitler huzurunda,
Bir kez daha seni seviyordum...

Bir tabak mercimek çorbasıydı şahidim!
Ne zaman kaşığı daldırsam, ellerimin titremesini farkediyordu.
Yani sevdiğim!
Mercimek bile biliyordu!
Kaşıkta başka bir heyecan,
Tabakta ayrı bir hüzün,
Peçete beni bekliyordu.
Birazdan özgürlüğüne kavuşacak gözyaşlarımın,
Üç-beş nöbetini tutuyordu.
Yani sevdiğim,
İşte bunu mercimekte biliyordu...