bükülmüş dizlerine inat
ayakları üstünde
dimdik durmaya çalışan
yetmişinde, hırs dolu bir kadındı
Mercan Teyze...
merak ederdim ben de
belini bükmeden
o çelimsiz haliyle
yokuş yukarı, son hız
nasıl yürüyor, diye..?
aklımsıra kıskanırdım O’nu...
ve, korkardım
bu kadın, günün birinde
hiç ölmeyecek, diye...
ne yaparsın; çocukluk işte!
ben, İstanbul’a gelmiştim
bir duydum; hastalanmış...
bir duydum; torunları
zavallıyı utanmadan
hergün döğermiş!
oğlu-gelini kanserden
kocası, yıllar evvelden
göçmüştü zaten!
aradan birkaç yıl geçti, geçmedi;
duydum ki sessiz sedasız
bir başına
ölüvermiş
Bizim Mercan Teyze…
anladım, nice sonra;
insanı azimle hayata bağlayan
o kudret işte, o metanet...
umutmuş meğerse
umutmuş, kardeş!
terk edince birer birer evlatları
yalnızlık içinde, sevgisiz…
eriyince yürek yağları
çözülürmüş, tuz misali de
meğer
insan denilen zerre…
ve
insanı hapseden hakim gözleriyle
o güçlü, o mağrur
Mercan Teyze bile
umutları yitince
ölüverirmiş günün birinde...
Kayıt Tarihi : 29.11.2004 21:50:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
26.11.2004 Cuma
Bu arada ifadeler oldukça güçlüydü, söylemeden geçemeyeceğim..
Kemal SÜME
Mercan Teyze bile
Umutları yitince
Ölürmüş günün birinde...
Ne kadar mükemmel bir ifade. Anlatım o kadar güzel ki, insan sonu nasıl gelecek diye merak ediyor ve zevkle okuyor. Tanışmadık ama Esma Özdemir'i tanımak isterdim. O sabır yüklü, metanet dolu yüreğini şiirlerinde görüyorum.Onu kutluyorum. Selamlarımı, sevgilerimi ve en kalb-i muhabbetlerimi gönderiyorum.
tebriklerimle...
TÜM YORUMLAR (4)