Yazmasam çıldıracağım. Hayat niye bu kadar zor ve karmaşık? Fazla bir şey mi istiyorum, yoksa ben de mi zavallı egoma yeniliyorum? Alın! Herkes alsın! Yazdığım her şey saf düşüncem, ne eksik ne de fazla. Tüm kötü düşüncelerim. Ve yapacağım her şeyi yazacağım. Bunu okuyan kişilere, ki okumayacaklar, son bir serzenişim. Bu da benim menifestom.
İlk önce doğumumla başlıyoruz. Doğdum, aslında babam ve annem bir tane daha çocuk istemiyorlardı. Ablamın ısrarı ve çocukluğun verdiği tek kalmışlıkla kardeş istediler. Ben oldum. Sağlıklı bir bebek değildim. Bir kilo doğmam ve doğar doğmaz penisimde çıkan sorunlar, cildimde çıkan lekeler... Zafer edası ile beni sevmeye gelen akrabalar, komşular, tanıdıklar... Ama kimse bilmiyordu ki benim sorumlu bir ruhumun olduğunu. Oyuncaklarını paylaşmayan, kendi çıkarı için ağlayan, temizlik düşkünü ve kendini zorla temizlettiren bir bebek, evet bu benim. Anlatıldığı kadarıyla bu benim. Tahmin ediyorum ki çoğu yemeği iğrenç bulmam bu dönemde geliyor. Zaten sulu yemeklere bakarken iğrenmem, kusma isteği duymam hala devam ediyor. Annem; Aydınlı bir yörük olan hemşire, babam ise Sivaslı olan bir öğretmen. Doğunun ve batının eseriyim ben. Ondan arada kalmam.
Çocukluğumu pek fazla hatırlamıyorum. En azından yedinci sınıfa kadar. Sadece pornoyu bu yaşlarda fark etmem ve kendimi tanrı bakış açısıyla bakma özelliğim buradan geliyor. Kavramlarla ilk tanışmam ve onları çürütmek için yeni kavramlar üretmem, sonra bu kavramların da bir işe yaramayacağını anlamam da bu süreye denk geliyor.
Gençliğim
Fazla bir şey anlatmayacağım burada. Sadece düşüncelerimi anlatacağım.
Bir gün bir tanıdığım bana sen neden kötü kitaplar okuyorsun demişti. O zamanlar ne okuyordum inan ki bilmiyordum. Ben de kitaplar kötü değil sadece okuyanlar için kötü, ben de kötüyüm. Ben hasta ve ince ruhluyum demiştim. Gerçekten de öyle. Ben, anlamının olduğunu sanmayan, herhangi bir anlam kırıntısı gördüğüm zaman atlayan ve onu elde etmeye çalışıyordum ve çalışıyorum. Mutlu olamayacağıma çoktan anlamıştım, istediğim bir hayat yoktu önümde. Edebiyata sardım, şiir okudum ve yazdım. Kitap okudum neredeyse kimsenin okumadığı, yüzüne bakmadığı sadece beylik laflar edilen kitaplara. Bir yararı olmadı. Pek çok şey denedim. Olmuyor, daha da süncemde kazdığım çukur derinleşti. Ben hasta ve ince ruhluydum. Ondan fazla gülüyordum ve az ağlamıştım. Gülmesem ağlacaktım. Ben de gülmeyi seçtim. Bir şeyin değişmeyeceği, en azından kendim ve düşüncelerimin, anladığım zaman intihar etmek benim için farz oldu. Ben bu oyuna seçilmedim ki onlar beni seçti. Tüm zamirler beni buna zorladı. Ben oynamak istemiyorum. Ben zamansız bir yere aitim. Olmayacak, yapamayacağım. Bunu gençlik zamanlarında farkına varmadım değil de bu zamanlar kavradım. Hala gencim sevgili okur.
Tamamını Oku
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta